Internaat

Hoe is het als ouder als je het gedrag van je kind niet onder controle krijgt.. als je kind problemen heeft met zijn gedrag omdat het problemen heeft zijn emoties te kanaliseren.
Daar zitten wij nu mee.
Floran is de liefste jongen van de wereld en eigenlijk best wel pienter, op goede dagen. Maar vaak zijn de dagen niet goed en is hij moe en overprikkeld. Met alle gevolgen van dien.
Geroep, getier, heel luid gezang, gepits, geduw en gepest. En het ergste van al? Ik denk niet dat hij het express doet. Hij doet het wél express natuurlijk, om reactie uit te lokken, maar niet express in de zin van 'zich volledig bewust zijn van zijn handelen'.
Dus in het belang van zijn kleine zus en het gezin in zijn totaliteit, hebben we besloten hem 1 dag in de week naar het internaat te brengen. Van vrijdag op zaterdag. Zo kan kleine zus ademen en hangen wij elkaar wel eens niet in de haren, omdat we beiden wel beter aanvoelen hoe we hem moeten aanpakken om terug rust in het huishouden te brengen.. not.
En is zo een beslissing simpel? Neen, echt niet.
Het komt er eigenlijk op neer dat je er niet in slaagt het liefste en het mooiste wat je hebt goed in de hand te houden. Maar hij kan er niets aan doen dat hij zuurstof tekort heeft gehad. Hij kan niets doen aan zijn buien en zijn teveel aan oncontroleerbare emoties. Hij moet er echter wel voor boeten.
Iedereen mag vrijdagavond lekker het weekend in. Hij niet. En wat als zijn zus op zondag alle leuke dingen die ze op zaterdag heeft meegemaakt vertelt? Gaat hij er dan van afzien? Gaat hij dan pijn hebben vanbinnen? Of zal hij ook superleuke kunnen doen en het daarom niet erg vinden?
Je kind op internaat zetten, ook al is het zo banaal als 1 dagje in de week, voelt als een falen. Een wegschuiven van het probleem. Het is iets waar je jezelf moet over zetten. Maar kan je je over zoiets ingrijpends als dit zetten?

De gipsen van Lars

De multi-level operatie van Lars is goed verlopen.
Lars kloeg echter vaak van jeuk en pijn onder een van zijn gipsen. Na twee weken mocht het gips dat rond zijn voeten zat er af. Toen ontdekte men een open wonde aan zijn voet omdat het gips niet goed zat.
Resultaat? Wederom twee weken gips. Het is zo erg voor Lars en zijn ouders. Alsof het nog niet erg genoeg is dat Lars zoveel weken gips over de hele lengte van zijn benen moet dragen en een acht weken lange revalidatie moet volgen. Lars had zich heel erg verheugd op het feit dat dit deel van zijn lijden toch al verminderd zou worden en nu dit.

Wat ik hier zo frappant aan vind is dat Floran na een botox-behandeling ook al eens verkeerd gegipst werd, waardoor hij twee weken langer in het gips moest (daar sta je dan met je belofte dat hij er die dag vanaf gaat zijn). En toen ik vandaag omwille van mijn tentoonstelling naar een school in het Leuvense ging, vertelde men me daar dat het wel vaker voorkomt dat men kinderen verkeerd ingipst.

Ik denk er natuurlijk het mijne van en ik vermoed dat het niet zo simpel ligt als dat. Het is voor mij en voor anderen heel gemakkelijk om te steigeren en dit te veroordelen, maar misschien is het wel complexer dan dit.
Hoedanook, hoe complex het ook moge zijn, de kinderen zijn er de dupe van. Een maand gips i.p.v. twee weken is een hele dobber voor hen. Als er dan ook nog wonden door het verkeerd ingipsen bij komen te kijken doet je dat wel even denken...

Hopelijk is deze nare periode snel voorbij voor Lars.