Floran heeft zich eindelijk een beetje aangepast.. eigenlijk nog snel wat hem betreft. Hij heeft zijn rust gevonden en het gaat nu prima in zijn klasje en met zijn klasgenootjes!
Meer info volgt.
donderdag 24 oktober 2013
vrijdag 11 oktober 2013
Floran wil niet meer naar school
Floran heeft het niet gemakkelijk in het eerste leerjaar. Gedaan met de speelse pauzes tussen het leren zoals in de speelleerklas het geval was. Nu is het echt 'leren' geblazen.
Los daarvan heeft Floran altijd een lange aanpassingstijd nodig als hij van klas veranderd. Die tijd is zo'n ... 1.5 jaar. Dan komt hij pas los en kan zichzelf zijn. Tot die tijd is hij heel onderdanig en flegmatisch. Hij doet alles wat iedereen hem opdraagt en antwoordt enkel wat hij denkt dat de anderen willen horen of wat hij zelf eigenlijk gewild had dat er gebeurd had kunnen zijn.
Dat maakt bijgevolg dat de kinderen van de klas hem 'flauw' vinden, denken dat hij liegt, dat ook openlijk tegen hem zeggen en hem wat met zijn 'rare' gedrag plagen. Ze gooien soms hun pennen op de grond en dragen hem op ze op te rapen. En hij doet het gedwee en gibberend. Omdat hij erbij lacht denkt iedereen dat hij dit zelf leuk vindt. Maar ik weet dat het is omdat hij angstig of zenuwachtig is. Hij toont echter een vertekend beeld van zijn gevoelens, waardoor men hem verkeerd gaat benaderen.
Als hij zijn agenda niet in zijn boekentas krijgt, hebben de kinderen er commentaar op. Eigenlijk lachten ze hem een beetje uit omdat hij het niet kan. Zij boekentas is echter wat te klein, het is net een A-4'tje, omdat deze mama vindt dat onstabiele kinderen met een beperking van 7 niet met zo'n reuzeboekentassen moeten zeulen, aangezien er toch enkel een agenda en wat papiertjes inzitten. De juf zegt tegen hem dat hij een grotere boekentas moet meebrengen en mama weigert dit. Dat brengt het jongetje ook nog eens in een tweestrijd. Wie heeft er nu gelijk? Mama...? Of de juf..?
Ook is dit een erg praatgrage klas. De kinderen praten er maar op los.. door elkaar zegt Floran. En Floran zegt amper iets. Hij kan namelijk niet zo goed praten. Hij moet tamelijk lang nadenken over hoe hij zijn woorden moet formuleren. In zijn hoofd weet hij goed wat hij wil zeggen, maar hij vindt niet altijd de juiste woorden en krijgt het ook niet altijd goed uitgesproken. Niet simpel. In het begin vertelde hij me dat hij niets gezegd kreeg in de klas. Daarop hebben de juf en ik hem geleerd STOP te zeggen als hij ook iets wil vertellen. Maar.... niemand stopt met praten... en mijn mannetje krijgt het maar niet gezegd.
Floran zegt dat de klas op vrijdag het drukst is. Hij zegt dat ze, zeker in de namiddag, erg veel 'gawaai' maken en dat hij er niet tegen kan. Het gevolg was vanmorgen dat hij opstond en niet naar school wilde. Toen ik zei dat hij toch moest heeft hij de hele ochtend extreem luid gekrijst. Overal waar ik naartoe ging achtervolgde hij me, smekend om te mogen thuisblijven. Het was vreselijk. Ik kon amper mezelf noch zijn boekentas klaarmaken onder dat oorverdovend gegil en gesmeek.
Zus Frauke weet altijd wat te doen om me op te beuren.
Floran heeft de hele weg in de auto gekrijst. Toen hij op de bus zat en ik terug in de auto stapte nam ze mijn hand vast, keek in mijn ogen en zei: "Mama, ik ga nu een heel leuk lied voor jou opzetten", en toen zette ze een keileuk liedje van Plop op. Ik voelde me meteen beter.
Wat ben ik eigenlijk toch gezegend met mijn kinderen!
Los daarvan heeft Floran altijd een lange aanpassingstijd nodig als hij van klas veranderd. Die tijd is zo'n ... 1.5 jaar. Dan komt hij pas los en kan zichzelf zijn. Tot die tijd is hij heel onderdanig en flegmatisch. Hij doet alles wat iedereen hem opdraagt en antwoordt enkel wat hij denkt dat de anderen willen horen of wat hij zelf eigenlijk gewild had dat er gebeurd had kunnen zijn.
Dat maakt bijgevolg dat de kinderen van de klas hem 'flauw' vinden, denken dat hij liegt, dat ook openlijk tegen hem zeggen en hem wat met zijn 'rare' gedrag plagen. Ze gooien soms hun pennen op de grond en dragen hem op ze op te rapen. En hij doet het gedwee en gibberend. Omdat hij erbij lacht denkt iedereen dat hij dit zelf leuk vindt. Maar ik weet dat het is omdat hij angstig of zenuwachtig is. Hij toont echter een vertekend beeld van zijn gevoelens, waardoor men hem verkeerd gaat benaderen.
Als hij zijn agenda niet in zijn boekentas krijgt, hebben de kinderen er commentaar op. Eigenlijk lachten ze hem een beetje uit omdat hij het niet kan. Zij boekentas is echter wat te klein, het is net een A-4'tje, omdat deze mama vindt dat onstabiele kinderen met een beperking van 7 niet met zo'n reuzeboekentassen moeten zeulen, aangezien er toch enkel een agenda en wat papiertjes inzitten. De juf zegt tegen hem dat hij een grotere boekentas moet meebrengen en mama weigert dit. Dat brengt het jongetje ook nog eens in een tweestrijd. Wie heeft er nu gelijk? Mama...? Of de juf..?
Ook is dit een erg praatgrage klas. De kinderen praten er maar op los.. door elkaar zegt Floran. En Floran zegt amper iets. Hij kan namelijk niet zo goed praten. Hij moet tamelijk lang nadenken over hoe hij zijn woorden moet formuleren. In zijn hoofd weet hij goed wat hij wil zeggen, maar hij vindt niet altijd de juiste woorden en krijgt het ook niet altijd goed uitgesproken. Niet simpel. In het begin vertelde hij me dat hij niets gezegd kreeg in de klas. Daarop hebben de juf en ik hem geleerd STOP te zeggen als hij ook iets wil vertellen. Maar.... niemand stopt met praten... en mijn mannetje krijgt het maar niet gezegd.
Floran zegt dat de klas op vrijdag het drukst is. Hij zegt dat ze, zeker in de namiddag, erg veel 'gawaai' maken en dat hij er niet tegen kan. Het gevolg was vanmorgen dat hij opstond en niet naar school wilde. Toen ik zei dat hij toch moest heeft hij de hele ochtend extreem luid gekrijst. Overal waar ik naartoe ging achtervolgde hij me, smekend om te mogen thuisblijven. Het was vreselijk. Ik kon amper mezelf noch zijn boekentas klaarmaken onder dat oorverdovend gegil en gesmeek.
Zus Frauke weet altijd wat te doen om me op te beuren.
Floran heeft de hele weg in de auto gekrijst. Toen hij op de bus zat en ik terug in de auto stapte nam ze mijn hand vast, keek in mijn ogen en zei: "Mama, ik ga nu een heel leuk lied voor jou opzetten", en toen zette ze een keileuk liedje van Plop op. Ik voelde me meteen beter.
Wat ben ik eigenlijk toch gezegend met mijn kinderen!
dinsdag 8 oktober 2013
Sociaal leven versus een leven in isolatie
Uschi, wij zien je nooit. Uschi, waarom kom je nooit mee. Uschi, weet je ons wel nog wonen?
Wel ja.. mensen.. Uschi heeft altijd wel een uitvluchtje om niet aanwezig te moeten zijn.
Waarom?
Niet omdat ik mijn vrienden niet graag zie, integendeel.
Maar mijn hoofd zit zo VOL, zo ongelofelijk VOL met Floran en alles wat daarbij hoort, dat elk klein item dat erbij komt in extremis teveel kan zijn.
Floran, oh mijn lieve kleine Floran.. hoe groter je wordt, hoe prominenter aanwezig je gekke, sociaal onaanvaardbare, emotioneel in de knoop zittende gedrag is. Je lacht als iemand huilt of zich pijn doet, je roept als je wordt gezegd om stil te zijn en je haalt plots met je vuistje naar ons uit op een rustig, aangenaam, gezamelijk moment. Als ik met je probeer te praten om te achterhalen wat je bezielt, vertel je enkel onwaarheden of nonsens. Ook in de klas vertoon je raar gedrag met, zoals ze het op school benoemen, sociale 'bijzonderheden'. De juf zegt dat je daardoor niet tot leren komt, dat de anderen met je spotten, spullen met opzet op de grond werpen en je opdragen ze voor hen op te rapen en dat jij ermee lacht en het gedwee uitvoert. Dat je steeds alleen speelt, ook al zeg je thuis dat je met je vriendjes hebt gespeeld. Ze zegt ook dat je dingen vertelt die niet waar zijn en dat je medeleerlingen het niet leuk vinden en zeggen dat je 'liegt'. Maar ik weet dat je niet liegt. Ik weet dat je zegt wat je denkt dat de juf en je medeleerlingen 'willen' horen, ik weet dat je zegt wat jij eigenlijk zou gewild hebben dat er gebeurd was. Ik weet dat je gibbert en lacht omdat je een raar ongemakkelijk gevoel in je buikje krijgt dat je niet kan thuis brengen. Dat gevoel mijn lieve schat, is spanning en angst... en je probeert het weg te lachen. Net zoals je lacht als ik boos ben, huil of zeg dat je iets niet mag doen. Zelfs als ik de controle over mezelf verlies en ik je een pedagogisch onverantwoorde tik geef.. je blijft maar gibberen.
Dan zijn er nog de talloze papieren die je beperking met zich meebrengen. Het is alsof de brievenbus enkel voor jou bestemd is. Rekeningen, brieven van het VAPH, de mutualiteit, Pellenberg, D.A.B., K.V.G., Sint-Gerardus, parkeerkaartissues, .. Ja hoor, mijn hoofd zit vol.
Daarenboven ben ik ook nog een HSPeetje. Men zegt dat een mens zo'n 70.000 gedachten per dag zou hebben, wel, ik denk dat ik die alleen al in de ochtend, nog voor ik opsta, heb. Mijn probleem is dan ook nog dat ik ze alle 70.000 diezelfde dag zou willen afhandelen (liefst nog in de voormiddag), eventueel met een checklist. En hoe onderscheid ik de hoofd- en bijzaken nu alweer?
Anouk Martens schreef in haar eindwerk over Gezinnen met een kind met een beperking dat een groot deel van deze mensen kiest voor een leven in isolatie. Om allerhande redenen die ik hier niet ga opsommen. Ik vrees dat ik zo iemand ben. En ik heb inderdaad mijn redenen.
Ik ben gelukkig gezegend met mijn echtgenoot, die er toch voor zorgt dat er af en toe mensen op bezoek komen, of ik het nu wil of niet. Eens ze er zijn, geniet ik met volle teugen van hun warme aanwezigheid. Hoe kan het ook anders?
Op Facebook ben wel alomtegenwoordig. Het virtueel contact geeft me een soort van rust... ik moet nergens zijn, ik moet me niet klaarmaken, ik kan tussen de 'soep en de patatten' even zeggen wat er op mijn lever ligt of even genieten van een mooie foto. En mijn gedachten en moetjes? Die verdwijnen even als sneeuw voor de zon. Meer moet dat niet zijn. En als ik geen zin meer heb, klik ik het gewoon dicht. En vwala, mijn sociale honger is weer gestild.
Wel ja.. mensen.. Uschi heeft altijd wel een uitvluchtje om niet aanwezig te moeten zijn.
Waarom?
Niet omdat ik mijn vrienden niet graag zie, integendeel.
Maar mijn hoofd zit zo VOL, zo ongelofelijk VOL met Floran en alles wat daarbij hoort, dat elk klein item dat erbij komt in extremis teveel kan zijn.
Floran, oh mijn lieve kleine Floran.. hoe groter je wordt, hoe prominenter aanwezig je gekke, sociaal onaanvaardbare, emotioneel in de knoop zittende gedrag is. Je lacht als iemand huilt of zich pijn doet, je roept als je wordt gezegd om stil te zijn en je haalt plots met je vuistje naar ons uit op een rustig, aangenaam, gezamelijk moment. Als ik met je probeer te praten om te achterhalen wat je bezielt, vertel je enkel onwaarheden of nonsens. Ook in de klas vertoon je raar gedrag met, zoals ze het op school benoemen, sociale 'bijzonderheden'. De juf zegt dat je daardoor niet tot leren komt, dat de anderen met je spotten, spullen met opzet op de grond werpen en je opdragen ze voor hen op te rapen en dat jij ermee lacht en het gedwee uitvoert. Dat je steeds alleen speelt, ook al zeg je thuis dat je met je vriendjes hebt gespeeld. Ze zegt ook dat je dingen vertelt die niet waar zijn en dat je medeleerlingen het niet leuk vinden en zeggen dat je 'liegt'. Maar ik weet dat je niet liegt. Ik weet dat je zegt wat je denkt dat de juf en je medeleerlingen 'willen' horen, ik weet dat je zegt wat jij eigenlijk zou gewild hebben dat er gebeurd was. Ik weet dat je gibbert en lacht omdat je een raar ongemakkelijk gevoel in je buikje krijgt dat je niet kan thuis brengen. Dat gevoel mijn lieve schat, is spanning en angst... en je probeert het weg te lachen. Net zoals je lacht als ik boos ben, huil of zeg dat je iets niet mag doen. Zelfs als ik de controle over mezelf verlies en ik je een pedagogisch onverantwoorde tik geef.. je blijft maar gibberen.
Dan zijn er nog de talloze papieren die je beperking met zich meebrengen. Het is alsof de brievenbus enkel voor jou bestemd is. Rekeningen, brieven van het VAPH, de mutualiteit, Pellenberg, D.A.B., K.V.G., Sint-Gerardus, parkeerkaartissues, .. Ja hoor, mijn hoofd zit vol.
Daarenboven ben ik ook nog een HSPeetje. Men zegt dat een mens zo'n 70.000 gedachten per dag zou hebben, wel, ik denk dat ik die alleen al in de ochtend, nog voor ik opsta, heb. Mijn probleem is dan ook nog dat ik ze alle 70.000 diezelfde dag zou willen afhandelen (liefst nog in de voormiddag), eventueel met een checklist. En hoe onderscheid ik de hoofd- en bijzaken nu alweer?
Anouk Martens schreef in haar eindwerk over Gezinnen met een kind met een beperking dat een groot deel van deze mensen kiest voor een leven in isolatie. Om allerhande redenen die ik hier niet ga opsommen. Ik vrees dat ik zo iemand ben. En ik heb inderdaad mijn redenen.
Ik ben gelukkig gezegend met mijn echtgenoot, die er toch voor zorgt dat er af en toe mensen op bezoek komen, of ik het nu wil of niet. Eens ze er zijn, geniet ik met volle teugen van hun warme aanwezigheid. Hoe kan het ook anders?
Op Facebook ben wel alomtegenwoordig. Het virtueel contact geeft me een soort van rust... ik moet nergens zijn, ik moet me niet klaarmaken, ik kan tussen de 'soep en de patatten' even zeggen wat er op mijn lever ligt of even genieten van een mooie foto. En mijn gedachten en moetjes? Die verdwijnen even als sneeuw voor de zon. Meer moet dat niet zijn. En als ik geen zin meer heb, klik ik het gewoon dicht. En vwala, mijn sociale honger is weer gestild.
Abonneren op:
Posts (Atom)