donderdag 23 juli 2015

De perfect maakbare vakanties

Vorig jaar hebben wij het voor het eerst in acht jaar aangedurfd om samen met Floran op vakantie te gaan. We waren nog niet klaar om een hele week erop uit te trekken, dus boekten we vier nachten.

Deze vijf dagen vakantie waren wel leuk, maar toch ook heel belastend. Floran maakte het ons niet gemakkelijk met zijn voortdurende vraag naar (vaak negatieve) aandacht..
Hoedanook dachten we, of we nu thuis gegil en negativiteit hebben of op een andere locatie, dan is een andere locatie misschien toch nog wat aantrekkelijker.


Dit jaar waren we NOG dapperder. We zouden een hele week met vakantie gaan. Weliswaar ook weer in een afgelegen huisje, zodat Floran naar hartelust zou kunnen tieren zonder de hele buurt te storen (mind you, die huisjes zijn voor ons zwaar budgetoverschrijdend).
We dachten, 'nu Floran wat ouder is zal het toch wel iets beter gaan', niet?

Het antwoord is een volmondige NEE!
Elke maaltijd die met zorg en liefde bereid wordt, wordt door Floran geweigerd. Dan beginnen de discussies, het geroep en getier, zijn volharding, gevloek en verwijten. Het eten is vies, wij zijn vetkonten, hij maakt ons dood en nog zoveel meer. Als hij met zijn zus speelt en ze beslist iets anders te gaan doen, slaat en verwijt hij haar en begint vervolgens oorverdovend te gillen (die Blechtrommel is er niets tegen). Als je hem zegt je niet te volgen, of iets niet te doen, zal hij het zeker doen, zelfs nog aangedikt.

Als alles geƫscaleerd is, en iedereen is uitgeput en verdrietig, verdwijnen zijn buien alsof ze nooit geweest zijn. Dan is hij de liefste kleine jongen van de wereld, schrijft en tekent lieve briefjes of speelt flink op zijn Nintendo.

Wat gaan we volgend jaar doen als het weer eens vakantie is? Gaan we ons dit weer aandoen, enkel en alleen om onze zoon het gevoel te geven dat hij een heerlijke vakantie met ons beleeft (want hij vergeet zijn buien). Gaan we onze financiƫn weer stretchen enkel om ons even het utopische beeld van de maakbare wereld voor te houden? Of blijven we thuis om daar hetzelfde te ondergaan? Of gaan we korter met hem en langer met zijn zus, wat dan weer heel oneerlijk is, want hij hoort nu eenmaal bij ons gezinnetje en wij houden onmetelijk veel van hem.

Het lijkt wel of de ideale oplossing voor ons allen als gezin niet bestaat.

Floran, wij houden van jou. Waarom kunnen we je het veilige gevoel dat je nodig hebt niet geven?