Wat hechting betreft heeft onze zoon van twaalf de leeftijd van een baby/begin peuter. Wat socio-emotionele beleving betreft, peuter/kleuter. Cognitief zal hij eerder tien jaar oud zijn. Needless to say, een vrij complexe situatie. Wat hij nodig heeft is aandacht, liefde en samen bezig zijn (liefst met mama). De hele dag. Anders loopt het mis. Is dit in realiteit haalbaar? Ik weet niet hoe het met andere mensen zit, maar bij ons dus niet.
Hoe uit zich dat dan? Wel, ten eerste heeft hij amper zelfsturing. Alles wat hij met zijn vrije tijd kan doen, moet hem ingefluisterd worden. Tenzij.. hij plots iets anders in zijn hoofd heeft. Dan zegt hij niet wat het is en blijft rond (meestal op) me hangen tot we geraden hebben wat het is. ALS we het al kunnen raden.
Hij kan geen moment zonder mama. Als hij niet op de computer of iPad bezig is, hangt hij bijna op mij. Het lijkt wel alsof hij terug wil kruipen. Als hij in het zwembad zit moet ik mee, als ik geluk heb kan ik naast het zwembad zitten, maar dan wel voortdurend in interactie met hem.
Van werken of lezen is geen sprake. Elke minuut van de dag draait om onze zoon.
Als ik probeer mails te beantwoorden of een training voor te bereiden en hij moet in de ruimte naast de praktijk bij papa blijven, blijft hij mama roepen en zeuren. Hij zegt dan dat hij mij iets moet zeggen, of boven iets wil halen, alles om bij mij te zijn. Op een repetitieve wijze zegt hij wel honderd keer "Ik wil mama, ik wil mama, ik wil mama.." tot dat papa en zus er helemaal gek van worden. Dus dan kan ik nog steeds niet doorwerken, want ik hoor het uiteraard allemaal. "Ik wil mama, mag ik mama, ik doe het gewoon, ik ga gewoon naar mama, ik ga het gewoon doen, ik wil mama.."
Zijn aandacht is gewoonweg niet af te leiden. Of je nu lief bent, of boos, of begripvol ..., niets werkt.
Als hij berispt wordt, wordt het nog erger. Hem in een time-out zetten werkt niet. Dan wordt hij helemaal hysterisch en maakt alles stuk. Of hij gaat boven aan zijn raam gillen en gooit allerlei dingen de trap af.
Werkt de medicatie? Wel.. tot nu toe hebben we niet het idee dat het veel afdoet.
En soms... kan je het niet meer houden en word je, ondanks alle liefde en beter weten, toch boos. En die boosheid zorgt er dan weer voor dat je kind op dat moment bang van je is, waardoor de hechting weer verder verstoord wordt. En dan is er weer schuldgevoel.. bij iedereen, zowel bij kind, als ouders, als zus.
Hoe voelt het? Voor mij persoonlijk is het alsof ik al twaalf jaar een baby heb, die ik voortdurend moet aandacht geven en verzorgen. De vakanties zijn ontzettend beklemmend en frustrerend. Ik ben nooit alleen. Het lijkt wel alsof ikzelf een Siamese tweeling ben. Ik snak naar in alle rust kunnen werken, eens een boekje lezen, even.. alleen zijn.
Volgende week dinsdag, woensdag en donderdag is er weer dagopvang. Dan kan ik mijn achterstand in werk weer inhalen. Een boekje lezen of iets leuks doen? Ik weet niet of ik daar tijd voor ga hebben.
