Wanneer is het het juiste moment om aan te kondigen dat je kind 5 dagen in de week op internaat moet?
Bij het opstaan? Tijdens het eten? Terwijl hij een leuk spelletje op de pc speelt? Net voor het slapen gaan? De dag zelf?
Wanneer???
Ik durf het hem niet zeggen.. ik dub me te pletter. Ik weet dat hij het niet wil. Maar ik weet ook dat hij thuis niet te houden is en dat hij eigenlijk gelukkiger is op internaat. Hij is met school een week op zeeklassen geweest en voelde zich nog nooit zo goed als toen!
Anderszijds wil ik hem niet weg want hij is hoedanook een deel van mij! Aaargh.
Dit weekend is waarschijnlijk een van de zwaarste weekends ooit wat het uitvoeren van genomen beslissingen betreft.
Maandag is geen dag om naar uit te kijken. Floran zal de hele dag door mijn hoofd spoken.
Binnen een paar weken zal alles anders zijn. Dan zou alles intussen routine moeten zijn en zouden alle partijen meer innerlijke rust moeten kennen. Maar nu.. NU.. is het allemaal even heel eng.
Ik durf het hem niet zeggen.. ik zie hem zo graag. Maar juist daarom moeten we dit doen.
Over contradicties gesproken.
De modificeerbaarheid van het brein...
Het lijkt haast utopisch en toch heeft de theorie van Dr Reuven Feuerstein aanhangers over de hele wereld. En het klinkt toch ook zo plausibel.
Maar als het brein echter daadwerkelijk modificeerbaar is, heb ik dan gefaald? Heb ik na acht jaren intensief proberen toch de handdoek in de ring gegooid?
Waarom stuur ik mijn zoon fulltime op internaat, zoals een door mensen slecht afgerichte hond naar een kennel gestuurd wordt, als ik zijn brein zou kunnen veranderen a.h.v. de juiste aanpak?
Dr Feuerstein geeft me het gevoel dat ik het opgegeven heb. Dat de leeromgeving die ik voor Floran gecreëerd heb in de verste verte niet volstaat en dat ik het veel beter had kunnen doen. Hij geeft me het gevoel dat ik alle geloof in Floran heb opgegeven, ook al weet ik beter.
Want wil het feit dat ik thuis Floran's grootste mediator ben ook zeggen dat ik ten alle tijde, van 's ochtends vroeg tot diep in de nacht, voor hem moet mediëren?
Ik heb ook nog een echtgenoot, dochter, dieren, huishouden, werk en studies. Ik ben niet altijd thuis en ter beschikking voor elke kleine nood van Flo. Noden die hij op elk moment van de dag heeft, en die vooral opduiken zodra ik uit zijn blikveld verdwijn of gewoon even niet met hem bezig ben. Floran is een kind zonder enige vorm van zelfsturing. Deze sturing verwacht hij van mij. Altijd en op elk moment van de dag.
Ik weet het niet..
Wat ik wél weet, is dat mijn lieve kleine jongen, mijn eerstgeborene, vanaf volgende week 5 nachten per week op internaat gaat. In overleg met allerhande instanties is iedereen tot de conclusie gekomen dat dit momenteel het beste is voor iedereen. Floran heeft structuur en voorspelbaarheid nodig, ik rust en stilte, zus bewegingsruimte zonder belemmering en David de mogelijkheid om spontane dingen te doen. Als we allen samen zijn krijgen Flo's hersenen kortsluiting, bijgevolg mijn grijze celletjes ook.
Floran heeft (volgens de laatste diagnose) geen autisme. Hij vertoont 'socio-emotionele bijzonderheden'.
Floran gaat in het internaat vinden wat hij nodig heeft.. en wij hier. Maar hij blijft mijn kind. Hij is een deel van mij. Toen ik net Frauke ging instoppen voelde ik het gemis. Het voelde aan alsof de pijn bijna letterlijk door mijn lichaam sneed. Zelfs bij het schrijven van het woord 'alsof' moest ik meteen denken aan de manier waarop mijn lieve Floran het uitspreekt.. "ik doe maar afos, je weet dat ik dat woord niet kan uitspreken hè mama."
"AFOS..."
Toen ik daarna de wasmanden ging leegmaken en zijn versgewassen kleine kleertjes in zijn sneeuwwitte kleerkast legde overmande me een afschuwelijke gedachte. Wie gaat ervoor zorgen dat zijn haartjes 's ochtends 'cool' zijn zoals hij het graag wil? Wie zoekt zijn meest geliefde t-shirt uit om aan te trekken naar school? Wie trekt zijn hip piratenbroekje aan?
En wie zal zijn zwemgerief klaarleggen als hij gaat zwemmen met school? Of elke dag iets lekkers meegeven?
Wie zal hem troosten als hij valt en hij heeft pijn?
Niet zijn mama... zoals het normaalgezien hoort.
Als ik deze dingen in beschouwing neem doet het pijn. Het doet godverdomme zo'n pijn. Wie doet er nu zijn kind weg omdat het 'het beste is voor alle partijen?'.
Ik mis Floran. Ik mis Floran tot in de kern van mijn ziel.
Als hij terug thuis is drijft hij me waarschijnlijk weer haast in de waanzin. En dan gaat hij weer op internaat en keert de rust terug. Samen met de ondraaglijke pijn.
Vandaag hebben Floran en ik van horloge gewisseld. Floran zei dat hij me miste als hij niet bij me is. Ik vertelde hem dat telkens als hij me mist hij naar mijn horloge moet kijken en dan zou ik bij hem zijn. En omgekeerd. Het mooie is dat het een glow-in-the-dark horloge is, dus als hij me 's nachts mist.. Ik vertelde hem ook dat ik altijd bij hem ben als hij dat wil, in zijn hartje, en dat hij ook voortdurend in het mijne zit.
Floran vroeg me of hij naar het internaat moest omdat hij 'stout' was. Nee jongen, je bent niet stout. Je bent de liefste jongen van de wereld en ik hou onmetelijk veel van jou.
Dr Feuerstein is onlangs overleden... ik vraag me nog steeds af wat hij nu is (niet was, want zijn methodiek leeft voor - long and prosperous zelfs), een goeroe of een kwakzalver. Ik vraag me af of hij Floran's cognitie had kunnen veranderen, moest hij nog in leven zijn.
Vorige week kreeg ik telefoon van het internaat van Floran. Deze week zou er een lentefeest zijn en alle ouders, broers en zussen werden uitgenodigd om spelletjes te spelen en frietjes te komen eten. Super initiatief!
Gezien Floran echter nog maar pas op internaat zat, hoe zou hij reageren als we 's avonds naar huis zouden vertrekken met zijn zus, maar niet met hem?
Anderzijds konden we het ook niet maken om niet te gaan, want dan zou hij de enige zijn wiens ouders er niet zouden zijn.
Wilde het toeval ook nog eens dat Floran nu net voor het 'eerst' 'twee' keer in de week moest overnachten i.p.v. 1 keer.
Het zou alleszins niet gemakkelijk worden.
Toen we er aan kwamen werd Floran overmand door emoties. De eerste 10 minuten bleef hij hartverscheurend huilen in mijn armen terwijl hij me met alle kracht die hij in zijn smalle armpjes bezit vastklampte.
Daarna zag hij zijn vriendjes en ging het even beter.
Daarna kwam papa toe met zus.. zus die naar huis mocht, en hij niet.
Floran werd steeds stiller en bleker, tot hij op een gegeven moment zwijgend naast me zat. Ik vroeg of hij graag op mijn schoot wilde zitten en dat wilde hij graag.
Toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde begon hij te huilen. Hij smeekte me om mee naar huis te mogen en herhaalde de hele tijd "ik wil bij mama slapen, waarom mag ik niet naar huis, ik mis mama, waarom mag ik niet naar mama.."
Ik voelde me alsof er een rib uit mijn lijf gerukt werd. Je eigen kind dat smeekt om bij je te blijven toch achter laten omdat het beter is, voor hem en voor jezelf. Mijn kleine jongen van 8.. weg van mama en papa, in een vreemde omgeving en een vreemd bed.
Gelukkig zijn de mensen van het internaat ongelofelijk empatisch. Ze hebben Floran onder hun vleugels genomen en ons geholpen op een adequate manier afscheid te nemen, zodat hij ons immense verdriet niet zou zien.
Eenmaal uit het oog van Floran verdwenen ben ik in tranen uitgebarsten. Frauke vroeg aan papa waarom ik zo'n verdriet had. Papa zei dat het was omdat Floran niet mee naar huis kon. Toen zei Frauke: "Maar mama, ik ben er toch?" Ik vertelde haar dat ik haar had, maar dat ik twee kinderen had en niet een, en dat ik er maar eentje mee naar huis kon nemen. Ze zei toen: "Ah, je hebt mij en Floran en je mist Floran omdat hij er niet is." Ze begreep het...
