Floran Floran toch... mama mama toch...

Ik blijf het erg moeilijk hebben met Floran zijn mentale handicap.. Mijn vroegere diepe wanhoop heeft nu een andere vorm aangenomen: frustratie. Ik mopper de hele dag door over vanalles en nog wat.
Daarenboven kan ik niet veel van Floran verdragen..

Toen we 1.5 jaar geleden de uitslag kregen dat hij een IQ van 63 stortte ik helemaal in.. dat had ik niet verwacht. Zo weinig!
Nadat dit resultaat bekend was dacht ik steeds als ik Floran iets vroeg: hij kan dat toch niet, hij begrijpt het niet, zijn capaciteit is te gelimiteerd. Dat was verkeerd. De wetenschap dat hij een laag IQ had beïnvloedde mijn denken. Ik wist het en toch kon ik het niet tegengaan.

Daarna kwam er een hele periode waarin ik ervan overtuigd was dat zijn IQ hoger dan 63 moest zijn. Hij kon zo goed puzzelen, met mij praten, redeneren en zelfs al een beetje schrijven. Daarop vroeg ik de school om een nieuwe test te doen..

Maar nu is er weer een andere periode aangebroken. Floran heeft zijn pientere momenten (David zegt dat ik dat ik hem dan overschat, dat zal ook wel, ik zie wat ik wil zien). Op die topmomenten geef ik hem een IQ van ongeveer 73, wat ik prima vind.  Maar dan heeft hij weer zijn totaal geflipte momenten. Die moeten niet steeds gepaard gaan met gegil. Soms vertelt hij ook gewoon rare dingen, doet hij vervelend, of begrijpt hij niet wat ik zeg. Ik word er stapelgek van. Ik kan maar niet begrijpen noch aanvaarden dat hij niet begrijpt! David ziet het, zegt het tegen mij dat hij is wie hij is en dat ik me erbij moet neerleggen, maar dat is niet zo simpel. Ik word boos, gefrustreerd, angstig (voor de toekomst), geïrriteerd en onverdraagzaam. Dat alles verbergt mijn immense verdriet en onmacht over de realiteit.

(In mijn geval is het dan boos zijn op de wereld in de hoop dat dit alles op zal lossen)

Wij kunnen niet zomaar op vakantie met ons gezin, zoals andere mensen. Los van de motorische problematiek, waar we wel oplossingen voor vinden, is er de cognitieve. Het kan meevallen, het kan tegenvallen. David kan ermee om, hij heeft er zijn weg in gevonden. Ik na 6 jaren nog steeds niet..

Ik kan Floran soms niet verdragen en ik hou immens veel van hem tegelijkertijd. Weet je hoe dat voelt, als je je eigen kind soms niet kan verdragen of er niet bij wil zijn? Het geeft je ook nog eens een belachelijk schuldgevoel.

Ik zie je graag mijn rare Floranneman, het wordt tijd dat je mama zich bij de realiteit neerlegt..