Wheels to Share (2012)

Op 01 juli 2012 had ik de eer foto's te mogen nemen op Wheels-to-Share, een initiatief van de vzw Move to Improve.Ik vermoed dat de meesten onder ons Move to Improve wel kennen, aangezien het een organisatie is die zich specifiek met de problematiek van Cerebrale Parese bezig houdt.
Zoals steeds was ik al geëmotioneerd vanaf het ogenblik dat ik er aan kwam en alle kinderen met hun ouders zag samen staan.
Mijn leerkracht fotografie heeft me echter ooit gezegd dat tranen je beletten goede foto's te maken en daar probeer ik steeds rekening mee te houden.
Toen ik namelijk in Pellenberg foto's mocht nemen van Lars Coolen zijn Botoxinjecties, ben ik niet verder geraakt dan de pre-ob. Mijn zicht door de lens werd namelijk vertroebeld door tranen toen Lars huilend zijn mama vastnam. Toen heb ik de handdoek in de ring gegooid en ben naar buiten gegaan. Dat mag ik niet meer doen. Mensen moeten ZIEN en WETEN wat er nodig is om een CP-patiënt vooruit te helpen. De kracht, inzet, moed en ook liefde van zowel de CP-patiënt als de ouders en brussen moeten getoond worden, want want zij presteren is niet minder dan fenomenaal!

Mijn begeleider in dit project zei onlangs tegen me: "Uschi, het kan goed zijn dat je nu zoveel foto's neemt van deze mensen in al die situaties en dat je volgend jaar plots het hele project over een andere boeg gooit en het op een andere manier gaat weergeven". Ik dacht onmiddellijk NEEN, al mijn werk, mijn inzet, mijn foto's. Maar op Wheels-to-Share kwam ik plots tot een inzicht. Ineens wist ik exact wat ik wilde weergeven op mijn fototentoonstelling in 2013 :VERBONDENHEID!
De fundamentele bestaanscondities zijn vertrouwen (in jezelf en de andere) en mogelijkheden en beperkingen. En is dit niet alles waar het om draait?
Ik heb de liefde tussen de ouders en hun kinderen gezien, het plezier dat ze samen deelden, de afhankelijkheid van de kinderen van hun ouders, maar ook de bezorgdheid en zorgzaamheid waarmee de ouders hun kinderen omringen. Niets is zo mooi als de beschermende, liefdevolle aanraking van de ouders naar het kind toe en de liefdevolle blik die tussen beide uitgewisseld wordt.
We mogen echter ook de broers en zussen niet vergeten, onze zogenaamde brussen, die hun broertje of zusje bij de 'rolstoel' namen en op de muziek in het rond draaiden. Ook zaten ze op elkaars schoot of namen ze elkaars hand vast. Prachtig. Een en al vertrouwen en verbondenheid.
En over blikken gesproken, ik vind dat men een kat ook een kat mag noemen. De blikken die uitgewisseld worden tussen ouders van kinderen met een beperking zijn zoveel warmer en dieper dan die tussen mensen in het algemeen. Alle ogen die mijn ogen ontmoet hebben op Wheels-to-Share glimlachten warm naar mij terug. Dat kom je op geen enkele andere plaats tegen. Mensen in VERBONDENHEID! Verbonden door het verdriet maar ook door de liefde en het geluk.

Elke stap die een CP-kind zet, is een overwinning van jewelste. Als een kind zijn eerste stapjes zet, zijn de ouders blij en opgetogen. Als een CP-kind zijn eerste stapjes zet, gaat een nieuwe wereld open voor zowel het kind als zijn ouders.Tijdens mijn studies heb ik 'leren' intens voelen, proeven, ruiken en kijken en bij God (of wie dan ook), op Wheels-to-Share heb ik intens gekeken en gevoeld!
Wheels-to-Share: verbondenheid, liefde, medeleven, steun .. meer kon het echt niet zijn.
Een dikke dankuwel aan iedereen die zich het lot van de CP-patiëntjes zo ter harte neemt en probeert voor hen een betere wereld te creëren. Move-to-improve toont aan dat er mensen zijn die zich het lot van onze trage CP-kinderen ter harte nemen en dat hebben we nodig in deze snelle kapitalistische maatschappij.