Aanvaarding is geen evidentie.

Onlangs heb ik wat studiofoto's van Verena's meisjes gemaakt, waaronder deze foto van Sharon. Iets later zag ik de foto verschijnen met deze tekst erbij. Mooi toch?

I am not broken,

I am beautiful.

I am different,

not less.

I am challenged,

not challenging.

I am not a burden,

I am blessed.

CP is not a choice,

but acceptance is.

Aanvaarding:

Ikzelf ben qua aanvaarding nog steeds niet op dit punt gekomen, al zou ik het willen. 

Elke ochtend en avond wanneer Floran in 'flipmodus' schiet, zit ik in zak en as. Bij de motorische beperking kan ik me intussen met gemak neerleggen, maar de cognitieve achterstand is een andere zaak. Het steeds weer luid gillend en lachend wegrennen bij het aankleden, het luide zingen, het luide handen klappen en het beginnen lachen als ik er boos om word krijg ik maar niet geplaatst.

Het feit dat al deze dingen onmiddellijk stoppen als zijn zusje de deur uit is omdat ik haar dan geen aandacht meer geef.. het feit dat hij niet 'begrijpt' of kan begrijpen wat ik hem duidelijk wil maken is een enorme bron van frustratie en verdriet. Temeer omdat hij ook heel heldere, pientere momenten heeft. En op die heldere momenten vergeet ik steeds weer dat hij zijn beperking heeft, en steeds weer ben ik verrast als hij weer 'anders' doet. Een raar fenomeen. Alsof mijn brein dit telkens opnieuw systematisch 'wist'. 

Sommige mensen staan al veel verder dan mij, dat zie je al aan de tekst bovenaan.

Ooit hoop ik op het punt te komen waarop ik dit eveneens kan aanvaarden en er mij zonder frustratie gelaten kan bij neerleggen. Misschien komt de aanvaarding ook nooit, maar ik blijf het nastreven.