De Tomatis-therapie in Atlantis: derde vakantie: Negatieve energie en het effect op je zijn.

Vandaag zei een begeleidster 'shhht' tegen enkele kinderen (en geloof me, soms moet je ook eens ingrijpen). Floran heeft echter een zware schrikreflex en hij heeft zich ZO verschrokken, dat hij na de sessie, toen hij al een hele tijd bij me zat, plots in huilen uitbarstte. Hij was helemaal van zijn melk, riep dat hij niets gedaan had, dat hij niet stout is, dat de begeleidster stom is en dat hij nooit meer wilde gaan. Dat uitte zich vervolgens weer in irrationeel, irritant, pesterig gedrag naar mij en zijn zus toe. Nice one.

Het kost mij soms al mijn energie om hem proberen in toom te houden zonder zelf boos te worden en terwijl ik het moeilijkste tracht te voorkomen, voel ik de energie zo wegstromen uit mijn lichaam.

Na 1.5 h rust proberen te bewaren, ben ik steeds weer ongelofelijk blij dat de volgende sessie begint en ik weer 1.5 h heb om te bekomen.
Ik vond het een goed idee om iemand (niet mijn man) te bellen in de pauze, om te ventileren. Dat was blijkbaar niet zo'n goede zet. Ik kreeg namelijk te horen dat ik te veel geld uitgaf aan onzin, dat Floran nooit zou beter worden, dat ik veel te veel tijd en energie in de kinderen steek en dat ik er niets ga uithalen. Ik zou beter thuis blijven. Neen, het zou NOOIT of te nimmer beter worden, ik moest er mij maar bij neerleggen.

Dus, soms moet je beter nadenken en kijken wie in je omgeving wél en wie niet als hulpbron kan fungeren.

Helemaal leeggezogen zit ik weer 1.5h in de cafetaria, te genieten van even geen raar, buitensporig gedrag in mijn buurt en afwachtend tot de volgende krachtenrovende kinderpauze.

Maar ik blijf wel bij mijn leuze:

En Floran ook!