Internaat

De goedkeuring om Floran op internaat te laten gaan is een feit.
Zowel op school als via de thuisbegeleiding werd aangegeven dat dit voor iedereen omwille van de veiligheid en het functioneren van het gezin beter zou zijn.

Het gevoel blijft tweeledig. We zetten Floran op internaat om een meer uitgebalanceerd gezinsleven te krijgen terwijl hij een belangrijk deel van het gezin IS. Ware het niet de hoofdmoot...
Het voelt aan alsof je een arm of been moet wegdoen om je zieke lichaam te helen.

Oorspronkelijk dacht ik dat het me zo diep raakte omdat ik me schuldig voelde, maar dat is niet het enige. Het is de erkenning dat hij niet meer beter zal worden. Dat zijn hypergevoelige psyche geen weg meer zal vinden naar het gewone denken en dat hij enkel gevaarlijker zal worden zonder de juiste aansturing en structuur. Het is voor Floran niet mogelijk zich veilig en geborgen te voelen. Hij is altijd angstig en zelfs op plaatsen waar hem een maximale sturing en voorspelbaarheid geboden wordt, zoals op school, zal hij zich nooit helemaal op zijn gemak voelen. Floran is bang van de wereld.

Thuis gedraagt hij zich tegendraads, luid, pesterig en zelfs een beetje agressief. Zodra zijn oogjes opengaan is er wel iets waardoor hij opgewonden geraakt en dit met negatief gedrag zal uiten. Er is niets, absoluut niets, waarmee we zijn ongewone gedrag kunnen indijken. Van structuurkaartjes tot alles uitleggen tot last-minute vertellen hoe de dag in elkaar zal zitten. Niets helpt. Voor ons zijn alle dagen haast identiek. Niet voor Floran. Floran heeft een zesde zintuig voor door ons ongemerkte verschillen in handelingen en dagindelingen.

Ik heb het gevoel dat we acht jaar lang alles geprobeerd hebben wat in onze macht lag om het leven bij en met ons voor Floran draaglijk te maken. En we hebben gefaald. Ik weet ook wel dat het niet onze schuld is en dat het leven hem nu eenmaal belast heeft met een hersenbeschadiging waardoor zijn socio-emotionele functioneren om zeep is.

Ondanks alle frustraties en onmacht die ik voel als hij thuis is hou ik onmetelijk veel van hem. Hij is en zal altijd mijn kleine jongen blijven.

Na de paasvakantie beginnen we met een nachtje per week. Als het goed gaat zal hij na verloop van tijd twee nachtjes blijven.

Ik ben ervan overtuigd dat hij daar na verloop van tijd meer geestelijke rust zal vinden dan hier thuis. Dat is een goed en tegelijkertijd een heel eng gevoel. De natuur geeft je in dat 'thuis' de plaats is waar je kinderen zich het meest veilig en geborgen voelen.. Maar soms heeft het leven andere dingen voor je in petto.