De Tomatis-therapie in Atlantis: derde vakantie: Verbondenheid en afscheid.

Het zit er voorlopig weer op, ons weekje therapie in Sint-Truiden.

Hoe intens en zwaar het ook steeds weer is, toch valt er ook zoveel moois te zien en te beleven.
Josef en Astrid Vervoort en hun medewerkers gaan echt tot het uiterste om de tijd die de kinderen en hun ouders hier spenderen, zo aangenaam mogelijk te maken.

Zo hadden ze op 26 december ervoor gezorgd, dat na de lange dag in therapie, de kinderen de Kerstman konden ontmoeten in de sprookjesachtig mooi versierde cafetaria. Elk kind kreeg zijn eigen zak met tal van leuke hebbedingetjes en de kinderen die niet durfden, mochten de Kerstman in hoogst eigen persoon aan hun tafeltje verwachten. Hij deed er dan alles voor om de kinderen (en mij ;)) een rustig en veilig gevoel te geven.

Ook Josef Vervoort zelf komt dagelijks langs en begroet iedereen persoonlijk. Het een geen 'baas' die de boel van veraf in het oog houdt. Neen, hij begeeft zich onder de mensen, knoopt gesprekken aan en vraagt aan de kinderen en ouders hoe het met hen gaat. Je kan ook werkelijk zien op de manier waarop hij de kinderen bejegent dat hij ze een warm hart toedraagt.

De rest van de week hebben de kinderen in de speelhal geravot, geknutseld, Uno en Mensch ergere dich nicht gespeeld.

En ja hoor, ons Frauke spreekt intussen al een aardig mondje Duits. Elk nadeel heb ze voordeel (of: jeder Nachteil hat auch einen Vorteil - grijns).

Maar niet enkel de kinderen hebben weer veel tijd met elkaar doorgebracht, ook wij ouders zitten heel vaak samen. Ouders komende van heinde en ver, met dezelfde zorgen en aspiraties. Dat allemaal zorgt voor een immense verbondenheid, zowel tussen de kinderen als de ouders.

Het afscheid viel dus weer zwaar voor de kinderen. Floran en zijn prachtige Melina moeten weer wachten tot de volgende vakantie om hun smachtende, platonische liefde terug te kunnen beleven en Frauke moet haar vriendschap met Sophie en Yaris ook even on hold zetten.

Traantjes..

Maar wat is er mooier dan uitkijken naar iets moois?!
Tot in de Carnavalvakantie, Atlantis!

De Tomatis-therapie in Atlantis: derde vakantie: Negatieve energie en het effect op je zijn.

Vandaag zei een begeleidster 'shhht' tegen enkele kinderen (en geloof me, soms moet je ook eens ingrijpen). Floran heeft echter een zware schrikreflex en hij heeft zich ZO verschrokken, dat hij na de sessie, toen hij al een hele tijd bij me zat, plots in huilen uitbarstte. Hij was helemaal van zijn melk, riep dat hij niets gedaan had, dat hij niet stout is, dat de begeleidster stom is en dat hij nooit meer wilde gaan. Dat uitte zich vervolgens weer in irrationeel, irritant, pesterig gedrag naar mij en zijn zus toe. Nice one.

Het kost mij soms al mijn energie om hem proberen in toom te houden zonder zelf boos te worden en terwijl ik het moeilijkste tracht te voorkomen, voel ik de energie zo wegstromen uit mijn lichaam.

Na 1.5 h rust proberen te bewaren, ben ik steeds weer ongelofelijk blij dat de volgende sessie begint en ik weer 1.5 h heb om te bekomen.
Ik vond het een goed idee om iemand (niet mijn man) te bellen in de pauze, om te ventileren. Dat was blijkbaar niet zo'n goede zet. Ik kreeg namelijk te horen dat ik te veel geld uitgaf aan onzin, dat Floran nooit zou beter worden, dat ik veel te veel tijd en energie in de kinderen steek en dat ik er niets ga uithalen. Ik zou beter thuis blijven. Neen, het zou NOOIT of te nimmer beter worden, ik moest er mij maar bij neerleggen.

Dus, soms moet je beter nadenken en kijken wie in je omgeving wél en wie niet als hulpbron kan fungeren.

Helemaal leeggezogen zit ik weer 1.5h in de cafetaria, te genieten van even geen raar, buitensporig gedrag in mijn buurt en afwachtend tot de volgende krachtenrovende kinderpauze.

Maar ik blijf wel bij mijn leuze:

En Floran ook!

De Tomatis-therapie in Atlantis: derde vakantie, dag 1 - Kerstvakantie

De eerste sessie van 1,5h van de eerste dag zit erop.
Tijdens de daaropvolgende pauze begon Floran's gedrag zoals steeds helemaal te veranderen. Een sessie van 1,5h luistertherapie is voor Floran immens vermoeiend. Terwijl we alles uit de kast halen om hem bezig te houden (Mens erger je niet, Uno..) moet ik ook enorm mijn best doen om hem proberen zo rustig mogelijk te houden - en mezelf ook. Hij roept ontzettend luid, gibbert, vertelt de reinste waanzin, gooit met spullen, speelt vals en pest. En het toppunt.. hij doet het niet eens expres. Zodra de koptelefoon op zijn hoofdje gaat schieten de axonen van zijn neuronen alle kanten op. Ze lijken volgens mij op een bolletje wol dat helemaal in de knoop zit.

Betekent het dat zijn synapsen nieuwe en betere verbindingen aan gaan? Vermoedelijk wel. Ik zie alleszins dat het stoomt in zijn hersenpan!

Nog twee sessies te gaan vandaag. En dan nog 4 dagen van dat. Hold your horses mommy!
--> En het feit dat ik elke pauze met 4 kinderen met ADHD en eentje met een ontploffende hersenpan in een minuscule ruimte zit maakt het er niet gemakkelijker op.

De Tomatis-therapie in Atlantis: derde vakantie, dag 1 - Kerstvakantie

Hier zijn we dan weer. Dit is al onze derde vakantie die we aan de Tomatis-therapie spenderen.
Waar alle mensen in de vakantie lekker kunnen uitslapen en 'chillen' is het voor ons vroeg dag geblazen. Voor dag en dauw staan we op, maken ons klaar en reppen ons met tassen vol eten, drinken, speelgoed en spullen voor mama naar Atlantis in Sint-Truiden.

Men zou zich kunnen afvragen waarom we dit allemaal toch doen. Wel, dat is zo klaar als een klontje. Omdat het werkt.
Sinds de eerste keer in de grote vakantie is er bij Floran al heel wat veranderd. Nee, zijn emoties heeft hij nog steeds niet onder controle, maar hij denkt nu veel dieper na. Hij stelt heel veel in vraag. Hij neemt niet meer zomaar alles klakkeloos voor waar aan.
Dat is voor ons ook niet altijd even evident. Geef maar eens antwoord op een vraag zoals:
"Waarom zit ik eigenlijk op internaat? Waarom zit zus niet op internaat en ik wel? Ik zit niet in een rolstoel maar kan stappen, ik kan zelfstandig eten en drinken, ik kan mezelf aankleden, ik geef de geiten in de weide eten en ik kan me beheersen". (Nu, dat laatste, daar knelt het schoentje juist, maar dat kunnen we niet zeggen uiteraard).
Op zo'n moment zou het makkelijker zijn moest hij hier niet zo diep over nadenken. Dat brengt intense gevoelens teweeg.

Wat het bij Frauke al gedaan heeft is moeilijker te zien. Ik heb de indruk dat ze zich iets beter kan focussen en dat ze sneller hoort wat ik zeg. Ze is al iets meer 'aanwezig'. Ook heeft ze meer door. Zo heeft ze zelf ontdekt wie de Sint en de Kerstman eigenlijk vertegenwoordigt door nauwgezet te observeren en overal te goed te luisteren ;)

Dus ja... hier zitten ik dan maar weer, in de cafetaria, met de laptop en een boekje, te studeren. We kunnen er allemaal alleen maar beter van worden.