Corona: Welcome to my personal hell, care to join?

Soms...  moet ik even aflopen. En gezien de quarantaine, kan ik niet anders dan het virtueel te doen.

Zoals veel kwetsbaren moet Floran momenteel thuisblijven. Ook zijn verblijf is gesloten. Ik mag ook niet gaan werken, of cliënten ontvangen, om hem een optimale bescherming te bieden. 

In de loop van de laatste 14 jaar heb ik vaak moeten voelen, dat mensen vinden dat dit een luxe is, dat ik kan profiteren, dat ik privileges heb die anderen niet hebben. Ook bazen en collega's namen mij mijn afwezigheid niet in dank af en ik mocht het dan ook voelen door boze blikken, schuine opmerkingen of algemeen stilzwijgen. Dat alles deed heel wat aan mijn zelfbeeld. Ik deed zo mijn best, maar het mocht niet baten. 

En nu is het Corona er. Juich. Lekker 5 weken thuis met de kindjes.

Wel, ik kan iedereen vertellen dat thuis opgesloten zitten met een peuter-tiener met gedragsmoeilijkheden NIET is waar ik om stond te springen. 

Vanaf het eerste uur dat hij wakker was, was het moeilijk. Veel geroep, opstandig gedrag, dan weer keiluid gezang, continu gibberend herhalend: "Blijf in uw Kot!" 

Hij komt zo dicht op me hangen, dat ik een verstikkend gevoel krijg, hoeveel ik ook van hem houd. Als ik hem even berisp, staat hij met zijn vuisten in bokshouding voor me en daagt me uit (los van het feit dat ik hem gewoon kan omblazen, maar bon). Ombuigen is me nog niet gelukt, maar hé, we hebben nog heel veel tijd om te oefenen!

Natuurlijk kan ik het ook verstaan. Het moet heel verwarrend voor hem zijn, 'plots' van het verblijf gehaald te worden en de volgende dag niet meer naar school te mogen. Alles is ineens anders. En net voor hem, die veel structuur en externe sturing nodig heeft. Je hoofd zou van minder gaan tollen (en dat van ons tolt toch ook op dit moment, niet?). En wat is dat die Corona, en als wij niet doodgaan, waarom mogen WIJ dan niet buiten? Ja ja, ik begrijp hem wel.. 

Ik wilde graag meedoen aan de 21 dagen challenge van Deepak Chopra. Gewoon... een kwartiertje per dag in stilte voor mezelf. Ja amahoela. Langer dan 3 minuten zonder dat er iets gevraagd of verteld wordt lukt niet. En ja, ik heb getimed. 3 Minuten. Zot toch? Dat wil zeggen dat ik amper eigen gedachten ergens over kan vormen of ze worden onderbroken. En dan zijn ze weer weg. 

Ik wilde in mijn enthousiasme ook van thuis uit werken, maar.. die 3 minuten..

Nu zou ik aan mijn eindwerk kunnen werken! Oh ja.. die 3 minuten..

En los van de stressfactor, is er ook nog het gigantische inkomensverlies. Ik mag namelijk niet thuis werken, teveel risico. De overheid zorgt wel voor een vervangingsinkomen voor volledig zelfstandigen, maar tot nu toe heb ik nog niets gehoord van zelfstandigen in bijberoep. 

Op internet-fora sporen de zelfstandigen elkaar vol vuur aan om een nieuw doelpubliek aan te spreken. Ja, ze gaan webinars ontwikkelen en doen, Skypen, dingen ontwikkelen. 

Uhuh. Inderdaad, dat zou een leuke optie zijn om niet te verzuipen, maar, die hebben geen last van de 3 minuten..

Ik mag niet klagen neen. Ik ben nog niet ziek, mijn gezinsleden zijn nog niet ziek, en als alles meezit, komen we er ongeschonden uit, in tegenstelling tot veel minder gelukkige slachtoffers.

Toch wil ik ook laten weten aan alle mensen rondom mij, hoe moeilijk het is als je een kind met een beperking hebt. Je KAN je namelijk niet conformeren aan de regels, hoe graag je ook zou willen! Daardoor KAN je niet echt iets opbouwen, krijg je niet veel erkenning, ongeacht de bochten waarin je je probeert te plooien, hoe hard je ook je best wil doen en lijkt het alsof je je leven lang ergens achteraan hinkt en nergens bij hoort, ongeacht je capaciteiten.

Een hart onder de riem voor alle ouders die hun kinderen met een beperking gedurende 5 weken moeten thuishouden en verzorgen. 

Ik wens jullie alle draagkracht van de wereld toe! Jullie zijn de echte helden van de maatschappij!!
En mensen: