Internaat: Hoe gaat het met Floran?

Ik heb alweer zo lang niets meer op mijn blog geschreven. Mijn hoofd stond er niet naar. Nu nog niet helemaal trouwens.

Sinds Floran op internaat zit is alles zo ontzettend anders. Doorheen de week is het akelig aangenaam en rustig. Alles loopt vlotjes, er zijn zelden woordenwisselingen en iedereen is tevreden.
Maar is dat ook zo?

Wij missen Floran echter ontzettend. Elke avond brandt er een door hem gemaakt kaarsje op het aanrecht waarop hij 'ik hou van jou' gestempeld heeft.
Ook zijn eigen plantje wordt hier met liefde verzorgd.
We hebben er een gewoonte van gemaakt om zijn slaapkamerdeur te sluiten als hij er niet is. Op die manier worden we niet zo sterk geconfronteerd met zijn afwezigheid als we gaan slapen. Zijn lege bed schreeuwt anders om door hem beslapen te worden.

's Maandags zetten wij hem op het internaat af, maken zijn kamertje klaar en laten hem vervolgens als een 'apart gelukkig gezinnetje' met traantjes in zijn ogen achter.

Waar is Flo?...

Soms krijg ik het beklemmende gevoel dat hij denkt dat we hem naar het internaat brengen omdat hij 'gehandicapt' is en dat zijn zus mag thuisblijven omdat zij 'gewoon' is. Hij vraagt zo vaak aan ons: "Waarom moet ik naar het internaat, waarom zus niet?" Keer op keer probeer ik hem uit te leggen dat het is omwille van de structuur en de goede tijdsinvulling die hij daar krijgt, maar ik kan me goed voorstellen dat hij iets heel anders denkt.

Toegegeven, de structuur en regelmaat in het internaat doen hem goed. Hij is er geweldig goed verzorgd, krijgt er knuffels en lacht heel wat af met zijn vriendjes. Maar de belangrijkste persoon in zijn leven, zijn mama, is er niet. Geen enkele opvoeder kan die liefde en dat gemis voor hem compenseren.

Hij mist ons ontzettend, en wij hem. Zijn socio-emotionele beperking echter zorgt ervoor dat de situatie met hem thuis haast onleefbaar is. Op het internaat is hij anders. Daar is hij de lieve, zachte jongen die hij in werkelijkheid ook is. Wij kunnen hem niet bieden wat hij nodig heeft. Omwille van zijn gebrek aan zelfsturing is dat een constante invulling van elk vrij moment dat zich voordoet. Dat kan het internaat hem wel bieden. Maar het gemis van zijn warme thuis, dat kunnen ze hem niet bieden. En ik vind het zo erg dat wij dat zelf ook niet kunnen..