Het is weer zover.
Floran's school en verblijf gingen vorige week in allerijl in lockdown wegens Coronabesmettingen. De school stuurde een bericht dat we hem diezelfde avond nog moesten afhalen in het verblijf.
Dat zorgde enerzijds voor verwarring bij de kinderen en jongeren, en anderzijds voor geregel en gestress bij de opvoeders en ouders.
En die verwarring zorgt voor heel wat spanning, want.. wat zit er achter het gedrag van kinderen? Juist. Oningevulde noden, angsten, onzekerheden, (verkeerde of juiste) overtuigingen, verlangens en noem maar op.
Om het lichaam dat volledig onder spanning zit tot rust te brengen, maakt Floran vaak repetitieve bewegingen. Dit door o.a. met zijn voeten op de grond te tikken of tegen het aanrecht of een deur te kloppen.
Om de onrust in zijn geest tot rust te brengen, maakt hij geluidjes met zijn mond, schud met zijn hoofd, zingt of leest de tekst van zijn computer luidop.
Er is dus voortdurend beweging en geluid.
Het zichzelf bezig houden is gewoonlijk al een moeilijke zaak, maar omwille van de veranderingen in zijn dagelijkse leven, heeft hij extra nood aan aandacht, troost en bijstand. Dat zorgt voor een veiliger gevoel.
Over het algemeen is het niet gemakkelijk voor hem om behoeftebevrediging uit te stellen. Op school en in het verblijf heeft hij niet zoveel tijd (en nood) om erover na te denken, omdat daar tal van leuke en interessante activiteiten met hem gedaan worden. Hier ... niet. Mama en papa moeten werken. Corona of niet. Het is wat het is. Dus wordt de behoefte voortdurend herhaald, in de hoop dat wij er gevolg aan geven. Het zou fijn zijn als dat kon.
En wat doe je dan met een jongere met een beperking thuis? Wel ... je ben ergens verplicht hem deels aan zijn lot over te laten. Je geeft hem eten, drinken en een computer en je werkt. Maar eigenlijk weet je zelf wel dat het een utopie is.
Het gevolg is verveling. Want er is een oningevulde nood. De nood aan aandacht, liefde en samen dingen doen.
Dat heeft zo zijn gevolgen.
En boosheid is net als het coronavirus. Het is super aanstekelijk. Dus als hij ontploft, speelt mijn eigen innerlijke kind op. Ik weet, dat ik het vanop een afstand moet bekijken, dat ik moet ademen en aarden en wachten.. Maar het duurt altijd zo lang. En ik voel mijn zenuwstelsel dan gieren vanbinnen. Ik slaag er dan amper in om in mijn zuivere volwassene te blijven staan.
Als het voorbij is, zegt hij sorry. Hij heeft dan zoveel berouw. Hij zit vol schaamte en schuldgevoel voor iets waar hij zelf niets aan kan doen. WIJ zijn verantwoordelijk voor zijn welbevinden!
En gezien het fundament van zijn persoonlijkheid vrij 'wiebelig' is (cfr 'jong'), weet hij ook niet meer wat hij moet doen om ons blij te maken.
Hij heeft eigenlijk geen idee wat ik hier thuis 'goed' vind en wat niet, of hoe hij me tevreden kan stellen. Hij probeert. Hij zegt zelfs sorry voor dingen die hij 'goed' doet, hij doet ZO zijn best een 'flinke' jongen te zijn. Hij zegt zelfs sorry als hij zichzelf pijn doet.
Hoe moeilijk moet het zijn, als je nooit weet wat je moet doen, of als je niet goed ziet hoe anderen zich voelen, of wat je moet doen om ze blij te maken?
Het is al moeilijk voor kinderen zonder beperking om aan de wensen, sociale regels, normen en waarden van volwassenen te voldoen, laat staan voor een kind dat dit helemaal niet aanvoelt.
Het is zoals ik in mijn boek 'Ik Zie Je' beschrijf. We vragen aan kinderen om flink te zijn, maar, wat is dat, flink zijn? En hoe doe je dat juist?
Natuurlijk weten we wat we moeten doen. Maar we hebben geen keuze! Net zoals veel ouders nu, van kinderen met én zonder beperking.
Of anders gezegd, het is heel moeilijk een keuze te maken. Je moet namelijk kiezen tussen je werk en je kind. En je kind is het allerbelangrijkste op de hele wereld. Maar, je moet inkomen hebben om het te kunnen voeden, kleden, een dak boven zijn hoofd te geven. Tegelijkertijd ontzeg je het de basisbehoefte van verbinding.
Of anders gezegd, het is heel moeilijk een keuze te maken. Je moet namelijk kiezen tussen je werk en je kind. En je kind is het allerbelangrijkste op de hele wereld. Maar, je moet inkomen hebben om het te kunnen voeden, kleden, een dak boven zijn hoofd te geven. Tegelijkertijd ontzeg je het de basisbehoefte van verbinding.
Een van de redenen waarom ik IK ZIE JE geschreven heb is verbinding. Ik ben er, ik zie je...
Het is sowieso al niet evident voor veel ouders en opvoeders, maar in deze tijden van Corona krijgen we een extra uitdaging!
Ja zoontje, ik zie je. Maar ... ik ben aan het werk. Sorry.
Laten we hopen dat deze duisternis binnenkort plaats maakt voor een stralend licht.
Een hart onder de riem voor alle kinderen, ouders en opvoeders.
Jullie zijn allemaal helden!
