What Cerebral Palsy cannot do

Toen ik deze foto op het web zag circuleren vond ik dat ik hem moest delen via mijn blog.

Waarom? 

Omdat een aantal hulpbehoevende kinderen ons vroeger verlaat. Veel te vroeg.

Floran sprak al van de dood en wat er daarna zal gebeuren toen hij drie was. Nu is hij bijna 7 en het blijft een hot topic in zijn conversaties.

Op zijn school wordt hij ook vaker dan standaard met de dood geconfronteerd. 

Er zullen meer gesprekjes zijn, meer kaarsjes gebrand worden en er zal meer over gereflecteerd worden dan op een andere school.

Erg genoeg een bittere realiteit.. en dit aangrijpend gedenkbeeld is een prachtig symbool voor dit gegeven.

Alleen al de teddybeer en de bloemetjes in de rolwagen zorgen ervoor, dat mijn ruggegraat even verandert in pudding.

Abominabel gedrag

Deze morgen toen ik opstond was ik uitgeslapen en kon ik de wereld wel verzetten.
Dat was echter buiten het gedrag van Floran om gerekend. Die dacht er vandaag namelijk heel anders over.
Hij was een beetje verkouden en wat moe. Dat zorgde voor een hyperprikkelbare, weerbarstige kleine jongen.
Vandaag kon niemand iets goed doen in de ogen van Flo. Ook zijn kleine zus moest het ontgelden. En als hij in de time-out moest, was het een geschreeuw van jewelste. Stoeltjes en schoenen vlogen in het rond.
Bij oma en opa ging het wat beter, maar ook daar kon hij niet veel verdragen. Bij het minste werd hij boos of vloeiden er tranen.
En gedurende die hele tijd was er van mijn fitheid niets meer te bespeuren. Mijn goede humeur en intenties waren zoals sneeuw voor de zon verdwenen. Wat overgebleven is, is deze onmetelijke vermoeidheid.. Vermoeidheid en schuldgevoel.
Schuldgevoel omdat ik hem niet kan helpen zijn emoties te beheersen. Omdat ik weet, hoe het voelt als je extreem boos of verdrietig bent. Alleen dat het hem gewoon overkomt, zonder enige echte geldige reden. Schuldgevoel omdat zijn gedrag me boos maakt. Schuldgevoel omdat ik blij was dat hij eindelijk in zijn bed lag. Boosheid, schuldgevoel en onmetelijk veel liefde voor Floran, dat alles voel ik, en het wordt gevoed door onmacht.
En DAT is nu exact wat ik op school geleerd heb en nog niet in de praktijk kan toepassen. Herken en erken zijn gevoelens, maar laat je niet kwetsen. Wij hebben 1 gemeenschappelijk punt, Floran en ik, en dat is namelijk onze onmacht. Zijn onmacht owv het feit dat hij zijn emoties niet kan beheersen en mijn onmacht owv het feit dat ik zijn emoties niet kan indijken. Hierin komen wij elkaar tegemoet. En hoe moet het dan verder? In theorie: ik zet hem in de time-out en zet me erover, geen kwetsbaarheid. Erkenning en acceptatie van de situatie. In de praktijk ben ik nog niet zover. Het raakt me nog steeds. Maar ik werk eraan. Voor ons.

Gelukkig is morgen weer een nieuwe dag. Hopelijk is hij dan weer mijn kleine pientere jongen.

CP tentoonstelling

Al zeg ik het zelf, voor mij was deze tentoonstelling een 100% geslaagd.

Het was heerlijk zoveel bekende gezichten te zien. Voor Floran was het ook geweldig. Bijna iedereen die hij lief heeft was daar. Zijn oma en opa, tantes en nonkels, zijn lieve meter Evie, zijn buschauffeur, zijn juf, zijn kine van op school zowel als van in Pellenberg en zijn klas- en schoolgenootjes.
Daarbuiten was het heerlijk mijn jarenlang uit het oog verloren zus en een heleboel vrienden die ik al een eeuwigheid niet meer heb gezien te mogen begroeten, Frauke's meters, onze geweldige buren en uiteraard al onze lieve en enorm attente huisvrienden!
Voor mij persoonlijk was de topper de aanwezigheid van de CP-kinderen zelf, die allemaal straalden!

Mijn echtgenoot had een hartverwarmende verrassing voor me voorbereid, een prachtig gedicht met een bijbehorend schilderij. Oh zo mooi. Dank jullie allemaal voor jullie massale opkomst, jullie verbondenheid en jullie hartverwarmende steun!

Jullie aanwezigheid maakte een wereld van verschil!

Hier volgen enkele sfeerfoto's, getrokken door een voor mij geweldige fotograaf, namelijk René Borzée en door mijn vriendin, Nik Bosmans, ook zo'n beetje vergroeid met haar fototoestel, volledig zoals het hoort! Nogmaals: dank dank dank!

 

En dan een immens moment,

Kobaltblauwe wolken in een witte lucht,

Zwalpend op kolkjes.

Ik schilder nu mijn schip, mijn Armada,

blauw voor jou.

Binnen- en buitenkant,

in blinkende lak.

En mijn schip zou zijn

als een rots in de branding.

Als ik in een storm maar niet op de klippen loop,

tegen mezelf.

Ik geef mijn schip een anker,

dat breekbaar en broos, maar heel erg mooi is.

Een glazen anker,

en om het sterk te laten lijken,

blaas ik het kristalwit.

Het is om dicht tegen de boeg te houden,

dicht tegen het hart van het schip.

Waar het kan schitteren als de zon door de golvende kopjes schijnt,

of de maan straalt waar ze niet schijnen kan.

Fier, met de boeg omhoog,

varen we door zoete wateren vermengd met ijsschotsen,

en met zeilen gereven door storm en ontij.

Nooit het anker neerlatend,

enkel maar naar voren en soms eens van links en van rechts,

maar altijd verder, immer varend,

met af een toe een eiland,

om een schat te bewaren,

een schat die niemand vindt.

Ergens ligt ze verstopt,

in een Blauwe zone.

Het gedicht is niet gemakkelijk, maar de blauwe zone is .. onze parkeerplaats...

Voor de geïnteresseerden die er niet konden zijn, hier nog even mijn speech:

Welkom allemaal,

Ik ben heel blij dat jullie vandaag zo talrijk aanwezig zijn op deze tentoonstelling.

Speechen duren altijd te lang, maar ik wil toch kort een paar dingen zeggen.

Bijvoorbeeld de reden waarom ik het thema Cerebrale Parese als onderwerp voor mijn fotografie genomen heb.

Wij hebben er allemaal een beeld van hoe het ideale gezin er uit zou moeten zien. Maar wat, als het even anders loopt?

Een gezin waarvan een van de leden met een handicap kampt, ondergaat een ingrijpende verandering.  Niets is nog gewoon en met momenten lijkt alles onoverkomelijk moeilijk.

En tegelijkertijd toont het ons een heel andere kant van het leven. Een kant, die veel mensen nooit te zien krijgen. Het is namelijk ook een mooie kant. Mensen vinden elkaar en geven elkaar steun en kracht. Dit schept een bepaalde, ongekende verbondenheid.

Het doorzettingsvermogen, de liefde en de verbondenheid die ik overal zag waar ik kwam, zetten mij aan tot het maken van deze fotoreportage.

Dit is een tentoonstelling over jongeren die anders zijn, jongeren die door hun handicap een lange weg afleggen en ik heb geprobeerd deze weg zo goed mogelijk in beeld te brengen.

Dat is iets waar vaak niet bij stilgestaan wordt.

Al deze behandelingen streven naar  1 gemeenschappelijk doel, namelijk het verbeteren van het motorisch welzijn van de kinderen.

Kinderen en jonge mensen met CP moeten keihard werken om te kunnen functioneren zoals ze doen. Niets is voor hen een evidentie! Opstaan, naar het toilet gaan, hun tanden poetsen, zich aankleden, de trap afgaan, soms zelfs gewoon rechtzitten... alles is hard labeur.

Van het dragen van hulpmaterialen zoals orthesen, kniestrekkers en  staplanken om hun spieren te rekken tot medische behandelingen zoals botox-infiltraties, bottenkeringen, spierverleningen en rugzenuwoperaties, haast niets gaat aan hen voorbij.

Maar we mogen ook het psychisch welzijn niet uit het oog verliezen. Al deze dingen behoren al bijna standaard tot het leven van een CP-patiënt, maar het is soms ook wel hartverscheurend moeilijk, zowel voor de ouders als voor de kinderen.

Doorheen dit alles tonen de kinderen ons hoe het eigenlijk zou moeten. Ze doorstaan dit alles met een door ons volwassenen ongekende bravoure, vaak toveren ze zelfs ook nog eens een glimlach op hun gezicht. Doe het hen maar eens na.

Eigenlijk zijn het kleine helden. Ik ben onmetelijk trots op hen. Daarom wil ik hen en hun ouders bedanken omdat dat ik zo dichtbij in hun leven mocht (en nog steeds mag) komen, zodat ik aan de wereld kan tonen waar het eigenlijk om draait.

1.      Milo (Anouk en Karel)

2.      Sharon (Verena en Yve)

3.      Lars (Ann en Rik), die spijtig genoeg niet hier kon zijn omwille van zijn multilevel operatie

4.      Natalie

5.      Esther (en mama Chris Bosquet)

6.      Vincent (Elke en Sam)

7.      En last but not at all least: mijn allergrootste superheld, onze eigen Floran Superman!

Dan zijn er ook nog de kinderen die ik niet meer heb kunnen volgen omwille van tijdsgebrek. Ook hen wil ik bedanken voor hun bereidwilligheid tot medewerking aan dit project. Het heeft me veel mogelijkheden gegeven.

Het CP-team van het ziekenhuis van Pellenberg wil ik ook bedanken. Zonder hen was me dit nooit gelukt. Niet iedereen kan zomaar een botox-infiltratie van dichtbij meemaken. In mijn verbeelding kreeg mijn zoon van die (toon) spuiten met dikke naalden overal ingespoten, maar toen ik de minuscule naaldjes in het echt zag, viel er toch een pak van mijn hart.

En dan ook nog een woord van dank aan Sint-Gerardus, als zij niet voor dit project hadden opengestaan, zou het veel moeilijker geweest zijn.

Volgend jaar komt er een grotere tentoonstelling samen met een fotoboek uit omtrent het zelfde thema. Dan is het menens!

Maar voorlopig zou ik zeggen.. geniet nog van de receptie.