zondag 18 juni 2017

De kortzichtigheid van sommige mensen

Toen ik gisteren een stapje in de wereld zette met Floran en wij gezellig op de drukke Demerstraat in Hasselt kuierden, trapte er een man bewust op mijn hielen.

Toen ik naar hem keek, zei hij dat we sneller moesten gaan en dat we 'taffelaars' waren.

Ik zei tegen hem dat Floran niet sneller kan omdat hij een beperking had.

Hij zei dat we express trager waren en dat we dan nog sneller konden en niet zo moesten taffelen.

Ik dacht even dat ik niet wist wat ik hoorde. Allerlei gevoelens borrelden in mij op en uit pure onmacht zei ik dat hij dom was (stoer Uschi, heel stoer).  De man en zijn bijbehorend gezin wandelden gewoon snel door. Daarna werd ik overmand door verdriet. Gelukkig kwamen Floran en ik heel wat bekenden tegen en erover praten heeft mij geholpen.

Floran heeft er echter lang mee gezeten. Het is namelijk al de derde keer dat ons zoiets overkomt.

Eerst reed in de Delhaize een man met zijn kar bewust tegen Floran zijn benen, omdat hij door wilde en Floran hem in de weg stond.

De tweede keer liep een man achter ons toen we de deur uitgingen in de Delhaize en zei dat we sneller moesten zijn en nu dit.

Floran zei tegen mij dat hij het niet kon loslaten, het bleef in zijn hoofd rondspoken. Hij vroeg of mensen tegen mij ook al zo gedaan hadden en ik beaamde van wel.

Niet alle mensen op de wereld zijn begripvol. Hun gedrag wordt gevoed door hun frustraties, veroorzaakt door angst en gejaag. Even stilstaan en kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is, is er niet altijd bij.


Gelukkig komen wij op ons pad ook liefdevolle mensen tegen, die Floran benaderen met een stralende glimlach en die de tijd nemen om een gezellig babbeltje met hem slaan.

Oef, alles is nog niet om zeep.


vrijdag 16 juni 2017

1.5 Jaar na de SDR-operatie

De laatste Floran Superman update na de check-up in Pellenberg:

Floran zijn benen zijn blijkbaar zo goed, dat de arts tegen hem zei: "Ga maar gewone sandalen kopen, want deze zijn te groot als je ook zonder spalken mag stappen."
Ook 's nachts moeten de kniestrekkers maar een uurtje aan en niet meer de hele nacht.
Dus de spullen die van pamperleeftijd tot nu gebruikt worden, mogen stilletjes aan afgebouwd worden.




Floran moet nu wel meer oefeningen doen om een ander stappatroon aan te leren (niet meer door de knieën buigend, hielen op de grond en voeten niet naar binnen draaien), anders is dit niet blijvend.

Ook bij het bezoek van de thuisbegeleiding werd er gesproken over een eventuele langzame terugkeer naar huis als, maar dan ook alleen als, het goed zou gaan in de vakantie en wij zijn verkeerde gedrag kunnen ombuigen, wat zeker niet simpel gaat zijn. En dat is 'onze' taak uiteraard, en niet die van Floran.

Toch moeten we niet vergeten dat Floran een zware rugzak met zich meedraagt.
Wat zit er allemaal in zijn rugzak en hoe komt die frustratie er soms uit pure onmacht en angst uit?



Ook daar gaan we aan werken. Hij heeft al ongelofelijk veel afgezien. Los van alle fysieke pijn is hij ook nog vaak van ons (en vooral mij als mama) gescheiden geweest, wat hem zeker getekend heeft. Maar zelf ben ik ook getekend door een onveilige hechting. Dat wordt dus een dubbele klus.
De eerste kleine stap die we gaan ondernemen is aan Floran (en mijn) hechtingspatroon werken. Samen uitstapjes met mama alleen, af en toe eens terug op de schoot nemen, wat schommelen... Floran hoort namelijk 'BIJ' dit gezin en is geen apart aanhangsel dat er af en toe even bij mag. Dat is echter wel het gevoel dat we hem onbewust gegeven hebben.

Onze eerste uitstap hebben we al gedaan. Mama en zoon samen naar 'de Stad' Hasselt. Rondkuieren, winkeltjes doen en iets gaan drinken. Wat was dat leuk.
Alles gaat wel een beetje trager op zo'n dag, en ook daar moet bustling mama zich bij neerleggen en leren te leven in het 'nu', en niet in wat nog allemaal zou moeten gebeuren na de uitstap. Gewoon.. wandelen en aanvaarden dat het is wat het is, zonder meer. Elkaar liefdevol ontmoeten op de trein der traagheid.


Zijn zelfvertrouwen gaan we proberen te vergroten door het geven van de juiste complimenten. Dat is ook niet moeilijk, hij heeft namelijk zoveel talenten! 
Ook dit is een erg vreemde situatie voor mij. Ik geef zelf trainingen aan leerkrachten, ouders en kinderen over talenten, de kracht van complimenten en wat dat allemaal met je zelfvertrouwen en weerbaarheid kan doen. Tegelijkertijd is dit zo moeilijk toe te passen als 'mama' zijnde. Het is anders. Ik ben thuis geen trainer. Hier ben ik gewoon 'mama'. Een mama die het soms moeilijk vindt om korter en consequenter te reageren op Floran, omdat ze alles onder de mantel der liefde wil bedekken en geen escalaties wil. Escalaties die echter nodig zijn, om het gedragspatroon van Floran, dat door alle onmacht, pijn en frustraties ontstaan is, te doorbreken.




Het klinkt allemaal een beetje utopisch en de realiteit zal zeker veel zwaarder en moeilijker zijn dan beschreven, maar... waar een wil is is een weg. Wij gaan ervoor en we doen het allemaal samen!

Ik dacht altijd dat deze situatie voor eeuwig zou blijven duren, maar.. blijkbaar is voor eeuwig niet voor altijd?

Mits onze juiste inspanningen uiteraard.

Onze harde werker... Wij zijn zo trots op hem. Hij is zoveel 'groter' dan wij.

maandag 9 januari 2017

Tomatis Therapie in Atlantis: de sonische geboorte

Frauke was intussen zover dat ze de 'Sonische Geboorte' mocht ondergaan. De moederstem die tot nu toe helemaal gefilterd was werd langzaam maar zeker hoorbaar, tot het moment dat Frauke mij een heel verhaal hoorde vertellen.

Men had me al gezegd dat dit Frauke's gedrag een 5-tal dagen zou kunnen beïnvloeden en dat we haar op dat moment met veel liefde en geduld moesten bejegenen.

Ik wist niet goed wat te verwachten, maar wat er gebeurde was zo mooi!

Frauke werd ongelofelijk aanhankelijk. Vroeger zou ze nooit een zoen gegeven hebben, maar nu overlaadde ze me met kusjes en knuffels. Ook papa speelt plots een heel andere rol. Waar haar gerichtheid vroeger hoofdzakelijk op mij was, is ook papa nu haar grote God. Ze overlaadt ons voortdurend met de grootste liefde. Zo mooi om te ervaren.

Ook is ze veel wijzer geworden. Ze denkt dieper na, is begripvoller en behulpzamer.

In onze ogen was ze al geweldig, maar dit kleine extraatje is uiterst welkom!



Floran was nog niet klaar om mama's warme, veilige baarmoeder los te laten. Hij moet nog even wachten op de Sonische geboorte. Maar ook hij is sinds de laatste therapie weer gegroeid. Hij denkt zoveel en zo diep na. Hij stelt te moeilijkste vragen en stelt ook alles wat we zeggen in vraag. Mensen hun emoties lezen zal moeilijk blijven. Het is echter al heel knap als hij zelf kan verwoorden wat hij voelt, ook al is het veel tegelijkertijd.
Ook denkt hij meer over zijn emoties na en staat stil bij wat ze allemaal teweeg kunnen brengen. Wij horen hem steeds vaker zeggen: "Sorry, het overkwam me gewoon, ik kon het niet tegenhouden.."


De investering die we allen moeten doen om deze therapie te blijven volgen is heel groot, maar wat we ervoor terug krijgen is immens!

Het leven is een grote uitdaging, fantastisch toch!