Zowel Floran als mama en papa hebben heel wat traantjes weggepinkt. Het was (en is nog steeds) ook allemaal zo spannend!
De eerste dag kregen wij ouders een rondleiding en moest Floran achteraf met de andere kinderen achterblijven. Tranen vloeiden over zijn gezicht. Het was te spannend, te nieuw, te anders.
Hij werd wel heel erg goed opgevangen door een aantal juffen. 's Avonds moest hij voor het eerst met de Berkbus naar huis. De Berkbus zette Floran gewoon thuis af, want hij is nu een grote jongen. De bus wacht namelijk niet meer tot hij opgevangen wordt, zoals de vorige bus. Floran was hij heel erg trots op zichzelf, en tegelijkertijd waren er immens veel tranen.
De dag erop moest hij voor het eerst met de bus naar het Kids, en van daaruit te voet een eind naar de school wandelen. 's Avonds was het dan zijn eerste avond in het verblijf van het BUSO, bij de 'groten'. Ook weer nieuw. Door de spanning van al die veranderingen moest hij nog steeds heel veel huilen. Tijdens het turnen verloor een leerkracht zijn geduld en riep (volgens Floran): "Stop met huilen!" Toen moest hij nog harder huilen, (PS. De eerste die erin slaagt iemand te doen stoppen met huilen door dit te roepen - of zelfs gewoon zeggen - bezit volgens mij bovennatuurlijke krachten). Gelukkig was er voldoende ondersteuning voor Floran en kon hij met zijn grieven terecht in het 'praatkot', zoals hij het noemt, en bij zijn leerkracht.
's Avonds belde hij ons en huilde traaaaanen met tuiten. Hij kon gewoon niet stoppen. Het was hartverscheurend.
De volgende dag kreeg ik telefoon van de schoolpsychologe om te zeggen dat Floran met een stralende glimlach de school was binnengestapt! Is dat niet geweldig attent?
's Avonds belde hij ons, iets wat hij vroeger nooit deed omdat hij anders immens moest huilen, en vertelde over al zijn belevingen. Hij had die dag winkelbediende gedaan en vond het ge-wel-dig! En namiddag had hij zijn juf en vrienden in Sint-Gerardus terug gezien! Af en toe pinkte hij tussendoor wel een traantje omdat hij ons miste, maar hij was ook heel blij en trots.
Ik kreeg nog telefoon van de busbegeleiding om te vragen of Floran wel alleen van de bus naar de school kon stappen, want op deze bussen zit geen extra persoon om mee te wandelen. De angst sloeg me onmiddellijk weer om het hart. Zo ver, alleen, zonder hulp? Wat als hij valt, wat als hij de weg niet vindt, wat als hij bang is, wat als iemand hem omduwt, wat als... Dus ik mailde naar school en ze gingen hem opwachten.
De dag daarna was men 's ochtends iets te laat om hem op te vangen, maar... dat was helemaal niet nodig, want hij stond al gezellig te kwebbelen met zijn nieuwe beste vriend. Een gast van 19.
's Avonds belde hij ons, superblij, en vertelde over zijn avonturen en zijn dagje in het schildersatelier. Dat vond hij ook top. Geen tranen deze keer, en hij zei trots: "Ik moet niet meer huilen als ik jullie bel, knap hè!". Heel knap zelfs zoon!
En vrijdagavond mochten wij naar het hele weekoverzicht luisteren. Die schapendarmen in de slagerij, dat vond hij toch maar niks. Hij zei dat hij misschien zelfs vegetariër wordt. (Letterlijk zei hij: "Ik eet misschien alleen nog vegetariërs." Of dat ok is, daar moeten we nog even over nadenken.
Onze grootste zorg is nu niet meer 'gaat hij het wel kunnen', want dat heeft hij deze week al dik bewezen. Nu rest er nog: gaat hij niet gepest worden?
Floran vertelde al dat zijn nieuwe beste vriend hem had verdedigd tegen 'pesters'. Zijn vriend was voor hem gaan staan met zijn armen gespreid en had gezegd dat de 'pesters' hem met rust moesten laten.
Ook in de klas is er een meisje dat raar naar hem kijkt als hij iets zegt. En op toilet zeiden een paar jongens dat het toilet enkel is om je grote boodschap te doen en dat je rechtopstaand moest plassen. Wij hebben Floran uitgelegd dat hij gewoon moet zeggen dat hij dat moeilijk kan omwille van zijn evenwicht. En we hopen dat ze hem dan daar niet mee gaan plagen.
We hebben het hier dan ook over 'pubers'. En in die fase ben je nu eenmaal alleen met je eigen 'ik' bezig en ga je niet zo snel de emphaat uithangen. Logisch ook.
Dus.. onze angsten zijn groot. Heel groot.
Floran kan dit! En hij doet dit enorm graag. Vandaag had hij zijn eerste dag bakkerij en koken. Cupcakes en zelfstandig pannenkoekendeeg maken. Hij was in de wolken toen hij thuiskwam. Dit is helemaal zijn ding!
Het positieve is dat er een heel goede opvolging is op deze school, hij kan er altijd bij iedereen terecht, en ze ondernemen ook onmiddellijk actie. Dat stelt altijd weer alle partijen gerust. De angst blijft echter knagen. Waarschijnlijk is dat bij alle ouders zo wiens kind naar het middelbaar gaat. Ik ben echter een mega Angsthase.
