En nu jaren later, blijf ik erbij.
De keuze om de privé-sector te verlaten en naar het onderwijs te trekken om beter voor Floran te kunnen zorgen is me zuur opgebroken.
De keuze om de privé-sector te verlaten en naar het onderwijs te trekken om beter voor Floran te kunnen zorgen is me zuur opgebroken.
Wat ik wel heb, is een erg begripvolle projectleider en super fijne, capabele collega's. Jammer genoeg ben ik, door hier ooit voor te kiezen, al mijn anciënniteit kwijt (en dat was heel wat) en niet meer in de mogelijkheid iets op te bouwen. Dit in tegenstelling tot mijn andere collega.
Jawel, jawel, ik ben zeker nog werkzaam in het onderwijs.. maar ook weer niet. Het is een ingewikkelde situatie.
Toen ik namelijk nog actief was in een van onze scholen (als zorgleerkracht en brugfiguur), koos ik ervoor - uit puur idealisme - om deels ook voor een afdeling van onze scholengroep te werken waar men kinderen die tussen de mazen van het net vallen, samen met hun ouders, te helpen. We maken zogenaamd te brug tussen onderwijs en welzijn. Hoe mooi is dat! Kinderen op een hoger niveau tillen, zodat ze weer aansluiting vinden in het reguliere onderwijs en dus ook in de maatschappij.
Deze afdeling echter, werkt met projectgelden. Dat maakt, dat ik, toen mijn functie op school door iemand anders ingevuld werd, enkel nog als projectmedewerker werkte. Gedaan met veiligheid en anciënniteitsopbouw. Geen projecten, geen job.
Als je dan de piramide van Maslow bekijkt, zie je dat lichamelijke behoeften op de eerste plaats komen. Maar weet, dat mensen die geen job hebben (dus geen veiligheid en zekerheid), het ook daar moeilijk hebben. Ze kunnen namelijk hun kinderen niet alles te eten geven wat ze nodig hebben, of hen voorzien van degelijke kledij.
Intussen echter, hebben wij niet meer een, maar 'twee' kinderen die een bijzondere aanpak nodig hebben. Onze dochter is heel erg sensitief, waardoor ze zich heel vaak ziek voelt ofwel gewoonweg bij het minste dat ze voelt of denkt flauw valt en onze zoon, tja, daar ging deze blog initieel over.
Jawel, jawel, ik ben zeker nog werkzaam in het onderwijs.. maar ook weer niet. Het is een ingewikkelde situatie.
Toen ik namelijk nog actief was in een van onze scholen (als zorgleerkracht en brugfiguur), koos ik ervoor - uit puur idealisme - om deels ook voor een afdeling van onze scholengroep te werken waar men kinderen die tussen de mazen van het net vallen, samen met hun ouders, te helpen. We maken zogenaamd te brug tussen onderwijs en welzijn. Hoe mooi is dat! Kinderen op een hoger niveau tillen, zodat ze weer aansluiting vinden in het reguliere onderwijs en dus ook in de maatschappij.
Deze afdeling echter, werkt met projectgelden. Dat maakt, dat ik, toen mijn functie op school door iemand anders ingevuld werd, enkel nog als projectmedewerker werkte. Gedaan met veiligheid en anciënniteitsopbouw. Geen projecten, geen job.
Als je dan de piramide van Maslow bekijkt, zie je dat lichamelijke behoeften op de eerste plaats komen. Maar weet, dat mensen die geen job hebben (dus geen veiligheid en zekerheid), het ook daar moeilijk hebben. Ze kunnen namelijk hun kinderen niet alles te eten geven wat ze nodig hebben, of hen voorzien van degelijke kledij.
Intussen echter, hebben wij niet meer een, maar 'twee' kinderen die een bijzondere aanpak nodig hebben. Onze dochter is heel erg sensitief, waardoor ze zich heel vaak ziek voelt ofwel gewoonweg bij het minste dat ze voelt of denkt flauw valt en onze zoon, tja, daar ging deze blog initieel over.
Maar hoedanook, als het puntje bij het paaltje komt en er is iets met een van onze kinderen, hebben wij een probleem.
Wij hebben namelijk, buiten 1 paar grootouders, geen sociaal vangnet om onze kinderen op te vangen. En de mutualiteitsdiensten dan? Wel, die zijn meestal volzet als we bellen. Ze kampen meer dan eens met een tekort aan werkkrachten.
Wij hebben namelijk, buiten 1 paar grootouders, geen sociaal vangnet om onze kinderen op te vangen. En de mutualiteitsdiensten dan? Wel, die zijn meestal volzet als we bellen. Ze kampen meer dan eens met een tekort aan werkkrachten.
En hoe begripvol de mensen ook kunnen zijn, de feiten blijven. Er moet iemand aanwezig zijn op het werk. We kunnen het uiteraard niet onbemand laten.
Thuiswerk zou een optie kunnen zijn, maar (nog) niet in deze branche.
Thuiswerk zou een optie kunnen zijn, maar (nog) niet in deze branche.
De arbeidsmarkt is keihard voor mensen die niet perfect in het plaatje passen.
Kinderen met bijzondere noden hebben het zwaar op school,
volwassenen met bijzondere noden hebben het zwaar op de arbeidsmarkt.
Zie ik daar een patroon?
En het heeft zelfs niets met studies of diploma's te maken. Zelfs als die er in overvloed zijn, NOG is het moeilijk. Hoe ironisch kan het zijn.
Kinderen met bijzondere noden hebben het zwaar op school,
volwassenen met bijzondere noden hebben het zwaar op de arbeidsmarkt.
Zie ik daar een patroon?
En het heeft zelfs niets met studies of diploma's te maken. Zelfs als die er in overvloed zijn, NOG is het moeilijk. Hoe ironisch kan het zijn.
Het blijft een onuitputtelijke bron van frustratie. Het maakt me verdrietig en boos.
Het enige dat een mens wil, is basisveiligheid. En is het nu net dat, wat ze ons ouders van kwetsbare kinderen ontzeggen?
Het is toch daarom, dat ik oorspronkelijk gekozen heb om mensen die zich in een kwetsbare situatie bevinden te helpen!
En ondertussen...
Zijn er nog mensen die zich hierin herkennen?
Het enige dat een mens wil, is basisveiligheid. En is het nu net dat, wat ze ons ouders van kwetsbare kinderen ontzeggen?
Het is toch daarom, dat ik oorspronkelijk gekozen heb om mensen die zich in een kwetsbare situatie bevinden te helpen!
En ondertussen...
Zijn er nog mensen die zich hierin herkennen?
