woensdag 27 mei 2015

Lentefeest op het internaat

Lentefeest op het internaat.. het klinkt leuk, een feest. Het is ook leuk. Absoluut. Spelletjes spelen met de kinderen, lekker eten, lekker drinken.
Maar toch is er die ondertoon. Dat onderliggende gevoel dat bij alle aanwezigen heerst, namelijk verdriet en onmacht.

Na alle spelletjes en het heerlijke smullen is het dan ook weer tijd voor het onvermijdelijke afscheid.

Floran vraagt van in het begin om het half uur hoe laat het is. Dan weet hij hoe lang mama en papa nog blijven. Hoe dichter het afscheid komt, hoe bleker hij wordt. Maar hij zegt dat hij gelukkig is en dat alles goed gaat. Zijn bleke gezichtje kijkt me met een zwakke, weinig overtuigende glimlach aan.

Tijdens de festiviteiten ging ik even naar zijn kamertje. Een prachtig uilenschilderij, gemaakt door papa voor Floran, staart mij aan. Naast zijn bedje staat een schudbol in de vorm van een hartje, met een foto van mama en papa erin. Als je ermee schud, dwarrelen er glinsterende rode hartjes voor de foto, als bewijs van onze eeuwig durende liefde voor hem.
Aan het voeteinde van zijn bed staan foto's van zijn zus, meter, peter, oma, opa en zijn moeke.. en nog meer foto's van mama en papa.

Hoe hartverscheurend blijft het om steeds weer afscheid te moeten nemen van het liefste dat je bezit. Hoe moeilijk blijft het om uit te leggen dat afscheid nemen en uit elkaar zijn het beste voor ons allemaal is, terwijl het gevoel schreeuwt om iets anders?

Het mooie van dergelijke bijeenkomsten is echter de verbondenheid. De verbondenheid tussen alle ouders (en kinderen) is hartverwarmend. Mensen praten met elkaar, glimlachen en begrijpen zonder woorden. We zijn allemaal 'samen'.

Anders zijn is vreselijk. Anders zijn is prachtig. Anders zijn is emotioneel. Anders zijn is 'wij'.