Winkelhulp, bakkerij, huishoudkunde,... hij vindt het allemaal top. Hij functioneert helemaal op de rand van zijn kunnen, en dat heeft hij nodig om gelukkig te zijn. Het maakt hem trots en je ziet hem zo groeien, vanbinnen en vanbuiten.
Hij heeft er ook al een groepje vrienden en mijn angsten dat hij helemaal alleen op de speelplaats zou wegkwijnen waren tot nu toe ongegrond.
In het weekend bakt en kookt hij erop los om ons te tonen wat hij allemaal geleerd heeft. Hij wast zelfs zijn eigen spullen af en vroeg onlangs of hij zelf de wasmachine mocht opzetten.
Ook op het verblijf van het BUSO gaat alles prima en hij is er, zoals steeds, het zonnetje in huis.
Dat brengt mij tot het punt van de dinsdagochtenden. Elke dinsdagochtend, als hij naar school vertrekt, is hij intens verdrietig. Het verdriet zit diep vanbinnen in zijn ziel gegrift. Hij draagt het de hele week onbewust mee, en op dinsdagen komt het er tussen het gesnik door uit.
"Ik wou dat ik zus was, dan mocht ik thuisblijven.."
"Waarom kan ik niet thuisblijven? Ik zal flink zijn!"
"Jij kan toch voor me zorgen?"
En dan vertrekt dus bus weer, met een immens verdrietig kijkende Floran. Onze blikken houden elkaar elke dinsdag weer vast, tot het niet meer gaat. En dan verdwijnt de bus, als een stipje aan de horizon, samen met onze flinke, lieve zoon, waar we zoveel van houden.
Die pijn blijft vervolgens achter in mij. Hij snijdt door mijn lichaam. Het lijkt wel alsof er een olifant op mijn borstkas zit, waarvan de druk me van mijn adem berooft. In mijn keel zit er een krop en het lijkt wel of ik een baksteen heb ingeslikt. Mijn ogen prikken. Maar ik huil niet. Ik huil nooit. Huilen mag niet, zei mijn papa. En nu ik het wil, kan ik het niet meer. Nochtans werken tranen helend en zou ik de kracht van hun chemische stoffen best kunnen gebruiken.
De tijd kabbelt voort. Straks is Floran weer blij en wordt zijn pijn weer even naar zijn onderbewustzijn verbannen. Ikzelf probeer weer eens te vergeten door hard te werken, zoals elke dinsdag. Vrijdag is hij er weer, en dan staat het weekend weer in functie van Floran.
Elke dinsdag voel ik me verslagen en wil ik dat hij voor eeuwig en altijd thuis bij ons blijft, en elke weekend word ik er weer aan herinnert waarom het is zoals het is. De realiteit is bikkelhard.
Morgenvroeg, als ik wakker word en zijn bed onbeslapen zie, zal ik weer een bepaald soort opluchting voelen. Geen extra zorg, meer rust, stilte en meer persoonlijke vrijheid.
De prijs die we daar allen voor moeten betalen is echter hoog en mijn schuldgevoel blijft alles verpletterend.
Ik hou van mijn zoon, tot aan de sterren en terug, ik hoop dat hij het ook 'echt' weet.
