In ons gezin echter gaat het er in de vakantie heel anders aan toe. Steeds weer neem ik me voor om er het beste van te maken. 'Deze keer zal het beter gaan, en als het beter gaat, kan Floran misschien nog een nachtje minder op het internaat en meer bij ons zijn', en steeds weer word ik geconfronteerd met het feit dat het maar een illusie is. Dat hij, ondanks de mooie stappen vooruit die hij zet, toch eeuwig 'andere noden' zal blijven hebben. Het zal nooit worden zoals in een gewoon gezin, wat dat ook moge zijn.
Zodra de deur van boven in de ochtend opengaat, zodra ik het geluid van een sluitende laptop hoor, voel ik mijn lichaam in elkaar krimpen. Want dat is het moment, dat ik alles waar ik mee bezig ben aan de kant moet leggen en ter beschikking moet staan, elk moment van de dag. Is dat niet zo, 'ist die Hölle loss..'
In mijn utopische gedachtegang had ik me voorgenomen deze vakantie te lezen, schrijven en alle dagen te gaan zwemmen of wandelen, maar tussen alle "mama kom eens kijken, mama is dat goed, mama kijk eens wat voor weer het is, mama ik wil een knuffel, mama waar ben je, mama waar ga je, mama wat doe je, mama ik ga dat dicht doen, mama ik ga pipi doen, mama ik ga mijn golf uitdoen, mama ik ga iets halen ... " lukt dat niet goed.
Ik denk dat wel alle ouders van peuters en kleuters zich hierin herkennen. Alleen dat als je een kind met een beperking hebt, je 'die zorgende mama' voor de rest van je leven blijft.
Het enige dat Floran echt blij kan maken is uitstapjes doen, een-op-een spelletjes met mama, samen koken.. , maar zodra ik iets alleen wil doen (of denken), valt hij in een 'help wat moet ik doen' gat. Overal waar ik ga of sta, gaat en staat hij ook. Als ik snel boven iets wil halen, kom ik hem op de terugweg tegen op de trap. Ga ik naar toilet, heb ik gezelschap. Wil ik even was ophangen, moet ik opletten dat ik niet per ongeluk tegen hem stoot. Was ik af, moet ik hem steeds weer vragen even aan de kant te gaan, zodat ik iets in de lade kan leggen, kook ik, moet ik opletten dat er niets op hem spat. Floran is mijn persoonlijke schaduw.
Even alleen met je eigen gedachten, even ongestoord lezen of tv-kijken, het lijkt wel een droom. In de vakantie leef ik 'in functie van'.
Je zou kunnen denken: 'Maar in september is het toch terug school?'. Wel, dan wordt het pas pittig. Werken, Floran die naar het Kids gaat, huiswerkperikelen van dochterlief, zorg voor mijn zieke mama..
En toch... Dat 'ik weet niet wat ik moet doen' gevoel is ook helemaal niet fijn voor hem. En eigenlijk is HIJ degene die het moeilijk heeft, niet ik! Hij voelt zich waarschijnlijk alleen, onzeker, onveilig en angstig als ik niet met hem bezig ben. Ik voel me dan ook onmetelijk schuldig omwille van het feit dat ik de vakanties als een last ervaar.
Toch snak ik soms een beetje naar wat persoonlijke ruimte, ongeacht alle liefde die ik voor hem heb. Een klein beetje, ini-mini-Uschi-time.
