Na acht lange jaren..

Na acht lange jaren is er iets fundamenteel veranderd in Floran.

Van kleinsaf tot onlangs mocht ik hem amper aanraken. Zelfs als kleine uk, als ik hem de trap afdroeg, sloeg hij niet eens zijn armpjes om mij heen. Ik herinner me nog dat ik vaak aan hem vroeg: "Ach Floran, neem mij toch eens vast, leg toch je armpjes rond mijn nek..", maar nee hoor. Als ik hem wilde knuffelen, duwde hij me weg en zei hij: "Blijf van me af" of "Laat me met rust".

En nu plots, na acht jaren, vraagt hij me al enkele dagen of ik met hem 'in de zetel wil gaan zitten om samen een film te kijken'. Floran? In de zetel zitten en een film kijken? Dat ligt helemaal niet in zijn aard. Daar heeft hij tijd noch geduld voor. Maar toch. Vanmorgen kroop dicht tegen me aan, legde zijn hoofd op mijn schouder, en terwijl wij daar zo knus bij elkaar lagen legde hij zijn hand op de mijne, kneep erin en zei: "Mama, ik hou écht van jou".
En zo hebben we tot net voor het einde van de lange film samen gelegen. Ik weet niet wie er meer genoot. Je zoon na acht lange jaren eindelijk voor het eerst écht in je armen kunnen houden, waarbij hij laat zien dat het gevoel van liefde wederzijds is, is haast onbeschrijfelijk.

Ik heb hem ook verteld hoe heerlijk ik het vind dat hij zijn emoties nu kan laten zien en dat ik onmetelijk trots op hem ben.

Ik had Floran zijn haren de dag ervoor blauw geverfd en mijn hele gezicht sloeg blauw uit, Smurfin was er niets tegen, maar dat was maar een kleine prijs die ik moest betalen voor zoveel grote liefde.

Floran mijn superman, you complete me!

Mijn eigen AHA-Erlebniss

Het heeft me heel wat studiejaren, hevige emoties en veel tranen gekost, maar nu, na 8.5 jaren turbulentie ben ik eindelijk waar ik moet zijn.

De verdieping in het vak 'zorg' en mijn postgraduaat 'talentontwikkeling' hebben mijn ogen geopend en gisteren had ik mijn ultimieme, maar eigenlijk toch oh zo simpele, AHA-Erlebniss.

Wij hebben Floran niet op internaat gezet omdat hij niet bij ons past. Wij hebben hem naar het internaat 'laten gaan', omdat wij niet goed bij hem passen. Wij doet het niet goed, niet hij. Hij doet alles prima. Hij is een perfecte, lieve, hardwerkende, getalenteerde jongen die gewoon veel regelmaat, structuur en duidelijkheid nodig heeft. David en ik daarentegen, en Frauke ook, zijn een zootje ongeregeld. Hoe we ook ons best doen, regelmaat en structuur is niet aan ons besteed en we zijn zo onduidelijk als het maar kan. Impulsiviteit en creativiteit zijn daarentegen alomtegenwoordig.

Ik vind het intussen helemaal niet meer zo dramatisch erg dat Floran op internaat zit en hij voelt er zich ook in zijn nopjes. Uiteraard missen wij hem en hij mist ons ook, maar dat hoort erbij en dat mag. Dat is de prijs die we allemaal betalen omdat we zo verschillend zijn.

Floran, David, Frauke en ik, wij zijn alle vier 'anders'. We zijn alle vier getalenteerd en elk op onze manier. En onze lieve Floran, man man, die jongen bulkt van het talent.
Zijn ruimtelijk inzicht, zijn visuele kracht, zijn tijdsbesef zijn niet te evenaren.

Met dank aan Tine Bos, Sabine Berghs, Griet Liebens, Herman van Esbroek en de vele anderen die met mij deze weg bewandeld hebben.

Jullie hebben mijn kleine wereld een heel stuk groter gemaakt!

Over trauma's gesproken.

Vandaag had ik een MDO gesprek op school over een bepaalde leerling.

Op een gegeven moment zei de CLB-medewerkster: "Ik probeer al de hele tijd dokter Huppeldepup te bereiken om te vragen hoe het nu juist zit met de gezondheid van die leerling en wat hij al dan niet mag, maar ik kan haar niet bereiken."

Bij het horen van de naam "Dokter Huppeldepup" kreeg ik het plots warm en koud tegelijk.
Dokter Huppeldepup was namelijk de kinderarts die jaren geleden bij de 'dramatische' geboorte van Floran was. Zij was de eerste persoon die ik na uren knock-out geweest te zijn en liters bloed verloren te hebben zag, die mijn hoofd streelde toen ik mijn ogen opende en de woorden "het is niet uw schuld" uitsprak. Ik had op dat moment geen enkel idee waarover ze het had. Wat was niet mijn schuld? Was er iets mis gegaan? Wat dan?

Iets later rolden ze een karretje binnen met een couveuse op. Ze zeiden dat ik mijn zoon heel even mocht zien, voor hij naar intensieve zorgen in Rocourt zou gebracht worden.
Hij zou heel mooi zijn en ze lachten en vroegen van wie hij die kromme teentjes had... Van mij... mijn kromme tenen. Het enige wat ik echter van hem kon zien was één klein voetje.. met kromme teentjes. De couveuse was namelijk veel hoger dan mijn operatietafel. En toen werd hij al weggerold... weg.. naar een ander ziekenhuis.

Enkele dagen later kwam Dr Huppeldepup met ons praten. Floran was namelijk geboren met een apgar Score 0.

Tijdens de geboorte konden ze mij niets vragen omdat ik zelf heel veel bloed had verloren en ze niet wisten of ik er wel bovenop zou komen. David konden ze niets vragen omdat hij niet toegelaten werd in de operatiekamer, dus moest de Kinderarts zelf de beslissing nemen om Floran al dan niet te laten gaan. Ze besloot dit niet te doen omdat hij 3.860 kg woog, maar ze zei dat dit een beslissing was die ze in seconden moest nemen.
Nu zei ze dat Floran waarschijnlijk een heel zware beperking zou hebben, dat hij waarschijnlijk nooit zou kunnen lopen en functioneren. We kregen de keuze om hem te laten gaan en mochten er even over nadenken.
Ze had voor ons een foto genomen net na de geboorte van Floran, omdat dit waarschijnlijk het enige zou zijn dat we ooit van hem zouden hebben.

David en ik besloten hem te laten gaan. Maar toen zei Dr Huppeldepup dat, gezien euthanasie bij kinderen in België nog niet legaal is, we moesten weten hoe het zou gebeuren. Zou Floran longfalen hebben, dan zou hij stikken, zou hij iets anders hebben, zou hij daaraan bezwijken.
Wat een zware keuze... toch besloten we hem te laten gaan.
En toen gebeurde het. Floran wilde niet gaan. Zijn ingeklapte long werkte plots. Zijn nieren en darmen deden plots wat ze moesten doen en Floran.. koos voor het leven!

David mocht Floran al bezoeken in Rocourt. Hij nam enkele foto's voor mij, zodat ik onze zoon toch kon zien.

Na drie dagen werd ik met de ambulance naar Rocourt vervoerd. Dan kon ik eindelijk Floran zien.
Maar wat was dat raar!
Daar lag een baby, maar wie was die baby? Kwam hij uit mij? Wat moest ik ermee doen?

Elke avond mocht ik hem vasthouden, met een deken rond mij, op mijn naakte lijf. Maar hij reageerde niet. Hij zat vol barbituraten. En wie was ik voor hem? Hoe kon hij weten dat ik zijn mama was? Hij zag het verpleegpersoneel meer dan mijzelf!

Dokter Huppeldepup zei dat ze niet wist of ze de juiste beslissing had genomen, gezien de korte tijd waarin ze deze had moeten nemen. Ze zei ook, dat ze er altijd voor ons zou zijn, Floran's hele leven lang... maar wat wil dat zeggen..
Toen wisten we nog lang niet wat er op ons af zou komen. We waren zo onmetelijk naïef.
Dokter Huppeldepup is er allang niet meer. We zijn een andere weg ingeslaan, hoe lief en goed ze ook was.
Toch zijn we ook dankbaar dat Floran er is. We houden onmetelijk veel van hem. Hij heeft ons leven fundamenteel veranderd, maar ook verrijkt. Het leven is meer dan oppervlakkige hebbedingen alleen. Het leven is diep, warm, pijnlijk, hard, rijk en spectaculair, en dat... dankzij Floran!

En deze flashback enkel door een MDO.. maar toch:

Dankuwel, Dokter Huppeldepup!