Omwille van deze bekommernis raadde men ons ook aan hem door de week op het internaat te laten verblijven, zo zouden zijn zus en wij toch enkele dagen kunnen opladen, om in het weekend weer de boosheid en agressie aan te kunnen.
Een paar jaar geleden werd er omwille van deze oncontroleerbare buien dan ook beslist om hem medicatie toe te dienen, dit om de scherpe randjes van de uitbarstingen af te nemen.
Intussen is onze zoon echter een flinke knaap geworden, en werd de medicatie sindsdien niet meer aangepast. Maar het ging. De immense boze buien zijn steevast geminderd, hij groeit steeds meer in bewustzijn en kan ook steeds beter uitdrukken wat er in hem omgaat.
En vandaag, 6 jaar later, was het dan toch zo ver. In een enorm woeste bui, waarin ik verweten werd als onnozel schaap en stom wicht, stak hij meermaals zijn middenvinger op, deed alsof hij deze vinger in zijn achterwerk stak en stak hem terug naar me uit en ... nam een mes.
Met zijn benen wijd gespreid stond hij voor me met het mes naast zich, bracht het langzaam naar zijn keel en deed een snijbeweging terwijl hij zei: "I kill you".
Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Een immens verdriet overviel me. Mijn zoon, mijn alles, zo verward, zo overmand door zijn emoties dat hij niet meer wist wat hij deed.
Ik keek hem met grote ogen (in zoverre dat kan met mijn kleine oogjes) aan en zei: "Flootje, wat doe je nu... ?" Hij schrok van zichzelf en zei: "Ik heb honger, ik ga een boterham smeren."
Ik zei: "Neen, dat ging je niet doen... ", toch bleef hij erbij en stak het mes terug.
Iets later ging het echter terug van start. Eerst ging hij overal mama roepen, terwijl ik gewoon bij hem stond. "Mamaaaaaaa, mamaaaaaaaaaaaaaaaa, waar ben je?.... x 100".
Daarna nam hij nog 3 x het mes en deed de 'I kill you' beweging. Toen ben ik wel boos geworden. Ik had me al een hele tijd overeind gehouden. Uiteraard wilde hij toen met me 'vechten'. Ik zet dit tussen aanhalingstekens, want gelukkig is hij motorisch niet vaardig genoeg dit in het echt uit te voeren. Hij deed alsof hij me ging boksen en stampen, maar in het echt is het er nog niet van gekomen.
Dan ging hij overal papa roepen. Toen ik zei dat papa aan het werk was en dat hij dat toch wist, zei hij van niet, hij zei dat papa boven in bed lag, 'zoals altijd' en dat papa hem negeerde.
Ook duwde hij de deur dicht toen de kat ertussen zat. Gelukkig heeft Trauma er geen trauma aan overgehouden en zit zich nu lekker naast mij te wassen.
Toen trok hij zijn broek af, ook dit was een eerste keer... ik wist echt niet meer van welk hout pijlen maken. Op dat moment hield ik het niet meer droog. Voor de eerst keer sinds lange tijd, begon ik te huilen, ook dat voelde verward, omdat huilen steeds gepaard gaat met een 'doe niet zo flauw' en 'Frauke mag mijn verdriet niet zien'-gevoel, want ik wil niet dat ze de last op zich gaat nemen of bliksemafleider gaat spelen.
Daarop werd hij weer heel boos en riep dat ik moest ophouden, hij vond dat niet leuk, ik was een 'bleitkont'.
En daarna.... zei hij dat hij niet zonder mij naar de film wil gaan morgen. Dat hij er zenuwachtig voor is en dat hij niet kan zonder mij. De andere ouder ging wel mee, want het meisje zit in een rolstoel. Floran vond, dat als hij zelf ook in de rolstoel zou gaan zitten (die wij wel hebben), dat ik dan wel meekon. Er kwam nog even gezeur daarover en toen werd het rustig.
Hij at zijn koekjes voor de computer en kwam daarna sorry zeggen en vertelde over zijn angst om zonder mij naar de film te moeten gaan.
Of dit de echte reden was, weet ik niet. Hij wilde namelijk ook niet dat ik naar het stort of naar de winkel zou gaan. Hij schreeuwde voordien: "Jij blijft HIER, jij gaat NERGENS naartoe, HIER." Ook dat zal wel meespelen. Mijn peuter/puber wil namelijk zijn mama graag ALTIJD aan zijn zijde. En in realiteit is dit niet altijd haalbaar. Zijn gsm had ik ook even aan de kant gelegd, omdat hij in zijn woede anders iedereen berichtjes gaat sturen, ook dat had zijn woede nog aangewakkerd. Maar er moeten ook grenzen zijn toch?
En nu, na deze immense woedeaanval? Wel, hij gaf me een dikke knuffel en nu zit hij zingend aan de computer, heeft zijn zus te drinken gebracht en gevraagd of ik straks een spelletje met hem wil spelen. Alsof er niets is gebeurd. Ik heb hem terug geknuffeld en gezegd dat het oké is, dat hij een een beetje verward is, et al die verschillende emoties.
Maar mijn energie is helemaal leeggezogen. Er lijkt niets meer over te zijn. Ik ben ook niet meer verdrietig. Ik voel enkel uitputting.
Ja... onze zoon, onze Floran, onze grote liefde. Zoveel emoties, zo snel overprikkeld en angstig. Altijd bij zijn mama willen zijn, en tegelijkertijd zich van mij willen afduwen in de puberteit. Het moet niet gemakkelijk zijn voor hem.
Feestjes, uitstapjes, ... hij wil het allemaal, en als het dan zo ver is en wij allen zouden moeten genieten, zijn de spanning en de angsten van zijn gezichtje af te lezen. Je ziet dan ook echt aan hem dat hij niet geniet, terwijl hij achteraf heel trots al zijn avonturen tegen anderen vertelt.
Tenzij natuurlijk, als zijn SUPERpeet erbij is. Op die momenten is Floran waarlijk gelukkig en voelt hij zich veilig en geborgen. Dat zijn mooie momenten voor hem.
Het blijft een enorme zoektocht voor ons allen. Al 13 jaar lang.
We zien hem zo graag.
