Floran maakt het goed. De lange periode thuis, zonder revalidatie, school of internaat heeft hem terug doen openbloeien. Hij is toch een beetje bijgekomen en kan ook terug lachen en wat dingen ondernemen.
Het frappante van deze voorbije lange, tergende periode is dat Floran fundamenteel veranderd is.
Voor de SDR kon hij zijn emoties niet goed uiten. Bang, boos, blij, verdrietig, het was allemaal een enigma voor Floran.
Nu, na veel van ons gescheiden geweest te zijn, kan hij warempel zeggen: "Ik hou van je mama/papa" en ons daarbij eens goed knuffelen. Dat was voordien eerder de uitzondering op de regel. Uiteraard genieten wij hier met volle teugen van.
Ook is hij beter in staat na een woedeaanval te verwoorden wat er de oorzaak van was. En hij zegt daar ook nog eens bij: "Sorry mama, ik kon er echt niets aan doen".
Prachtig toch.
Floran begint steeds vaker te vragen of er ook voor kinderen als hijzelf 'pilletjes' bestaan die zijn boosheid kunnen afremmen.
Dat vind ik een interessant gegeven. Dat wil namelijk zeggen dat hij er iets aan WIL doen, maar dat het gewoon erg moeilijk voor hem is.
Wat Floran mateloos frustreert is dat hij nog steeds niet hetzelfde mag doen als voor de operatie. Als er kinderen op bezoek zijn en ze springen allemaal op de trampoline, maakt hem dat heel erg ongelukkig. Dan durven er wel eens een paar traantjes vloeien. Zijn rugje moet echter eerst een heel jaar rusten alvorens hij terug mag springen.
Hij kan er nu wel over praten, dat kon hij voor zijn operatie niet. Het heeft hem weer wat groter gemaakt, wat niet altijd een goede zaak is natuurlijk, maar het is wat het is.
De huisarts zei ook tegen ons: "Wat is hij al volwassen voor zijn leeftijd, dat zie ik niet vaak". En dat is ook zo.
Wij zijn allemaal verschillend, maar voor kinderen met een beperking is het leven nog eens uitdagender dan voor andere kinderen. Er zijn zoveel hindernissen.
Wij mensen denken zo vaak dat we het toch zo zwaar hebben. In mijn ogen is niets zo erg als ziek zijn, een beperking hebben of amper eten kunnen kopen. Alle rest is vrij irrelevant. Zoals een meisje van in mijn trainingen zegt: "Ik ben zo dankbaar voor alles!".
Floran droomt ook van een Blij met Mij training zoals ik met andere kinderen doe. Ik zou willen zeggen 'gewone' kinderen, maar de kinderen die naar mijn trainingen komen zijn ook niet 'gewoon'. Ze zijn heel erg speciaal en mooi en ze kunnen een kleine, speelse zelfvertrouwenboost goed gebruiken.
Dus.. Floran vraagt, wij draaien. Momenteel denk ik na over hoe we deze vrij talige training op zo'n manier kunnen geven dat kinderen die in een rolstoel zitten en/of een licht cognitieve beperking hebben er ook van kunnen groeien.
We gaan dus denken.. Hoe meer kinderen zoals Floran we blij kunnen maken, hoe beter.
