Het drama van trauma en hechting

Na de geboorte van Floran 13 jaar geleden hebben wij jarenlang op autopiloot geleefd. Onderzoeken, thuisbegeleiding, ziekenhuizen... Het leek wel of dit het enige was, wat het leven op dat moment te bieden had. En het hoorde er gewoon bij.

Gezien er op de reguliere privé-arbeidsmarkt geen plaats noch (oprecht) begrip is voor mensen met een kind met een beperking, gaf ik mijn job als personeelsverantwoordelijke in +- 2009 op en ging terug studeren.
Kleuterjuf! Dat zou het zijn. Dan zou ik op zijn minst in de vakanties vrij hebben om ziekenhuis en- andere Floran gerelateerde moetjes te doen. Geen 20 familiale en 20 extra onbetaalde dagen meer moeten nemen op het werk en geen boze gezichten meer van onbegrijpende collega's.

De studies waren mij op het lijf geschreven. Geweldig boeiend. Wat er zo allemaal omgaat in het jonge kind, interessant! Dus deze studie alleen was niet voldoende om mijn nieuwsgierigheid te blussen. Tal van studies omtrent de ontwikkeling en psyche van het kind werden gretig gevolgd en tegelijkertijd ... heelde ik ook mezelf.

Deze studies hebben mij echter fundamenteel veranderd. Ook ben ik door al deze informatie (uiteraard) tot inzichten gekomen die ik vroeger gewoonweg niet had. Zeker nu ik mij de laatste jaren in het thema hechting en trauma aan het verdiepen ben. Dat heeft mijn hele visie op het leven veranderd.

Wat brengt dit nog met zich mee? Schuldgevoel. Waarom? Omdat ik nu pas ten volle besef, wat we onze zoon al die jaren aangedaan hebben, denkende dat dit het beste voor hem was.

• Hem behandelingen laten ondergaan als baby (catheter, bloedafnames, ...) zonder bij hem te zijn om hem gerust te stellen en achteraf te troosten (dat mocht niet, maar nu zou ik het niet meer laten gebeuren!)
• Het onbegrip als hij als peuter/kleuter hysterisch stond te gillen en wij wisten niet waarom.
• De time-outs, waar we hem ingezet hebben, 'omdat de thuisbegeleiding zei dat dit het beste was'.
• Hem al op zevenjarige leeftijd op internaat zetten, omdat de instanties zeiden dat er anders misschien later geen plaats meer zou zijn en wij deze kans best zouden grijpen.
• De ruzies met de man van mijn leven, de vader van mijn zoon, omdat wij de stress niet meer aankonden en elk van ons het beter wist.
• De dreigingen naar onze zoon toe, in de hoop vat op zijn gedrag te hebben (zou hij miraculeus toch luisteren en stoppen met gillen?).
• Het onbegrip voor zijn overprikkeling als er teveel bezoek was, en het feit dat hij er dan ook nog eens voor gestraft werd door vroeg te moeten gaan slapen.
• Het niet op voorhand uitleggen van ziekenhuisbezoeken, de dokters maar hun gang laten gaan met hem, zonder in te grijpen en de dokters te sensibiliseren (ja, het kan ook anders beste geneesheren).
• En ... nog zoveel meer.

Ondanks onze liefde voor hem, en zijn liefde voor ons, zit hij op het verblijf. Hij kan zijn gevoelens niet de baas. Als hij thuis is wordt hij boos of (in onze ogen!) onredelijk en als hij weg is wil hij bij ons zijn. Het drama van hechting, aantrekken en afstoten.

Voor kinderen als Floran is er TE WEINIG psychische hulp. Bubao/Buso scholen zitten vol met getraumatiseerde kinderen. Geboortetrauma, hechtingstrauma, ziekenhuistrauma, ...  nog te zwijgen van het aantal kinderen met een beperking dat gescheiden ouders heeft én ook nog eens op het internaat zit, waarbij ze elke ouder alternerend enkel in het weekend zien.

En ik herhaal, amper psychische hulp. Voor kinderen zonder beperking schieten de coaches als paddestoelen uit de grond. Er zijn ook nog therapeuten, psychologen, traumatologen, noem maar op en het is er. Maar voor kinderen met een beperking, DE doelgroep met de meeste noden, is er haast niets.
Deze kinderen hebben zware 'gedrags'problemen. Hebben hun emoties niet onder controle. Zijn soms agressief. En dan denk ik.. TRAUMA, wat doet TRAUMA met ons, en in het bijzonder met het gedrag van een kind?

Vroeger dacht ik zoals mij geleerd werd door alle hulpverleners:
Mijn kind heeft gedragsproblemen, het komt waarschijnlijk door de hersenbeschadigin. Ik moet het in de time-out zetten als het door het lint gaat.
Nu denk ik: Wat maakt dat mijn kind door het lint gaat? Hoe komt dat het meteen in zijn reptielenbrein schiet en plots compleet afgesneden is van alle ratio? Was het te druk, ging er iets mis met de communicatie, verveelt hij zich, heeft hij hulp nodig, heeft hij een TIME IN nodig? Quality time met mama of papa alleen?

Mijn opleidingen hebben mij dus fundamenteel veranderd. Mijn nieuwe inzichten echter maken mij attent op wat vroeger was en hoe ik het anders had kunnen doen. Gaat mijn schuldgevoel dit verhelpen? Neen. Dus er is nu nood aan aanvaarding en rouw. Wat was, kan ik niet veranderen. Ik kan het wel uitleggen aan Floran en het nu anders doen.

Mensen veranderen. Mensen 'moeten' veranderen om te kunnen groeien. En dat is goed.

Het zou maar triestig zijn zou ik nog dezelfde persoon zijn van 13 jaar terug.