dinsdag 30 juli 2013

Hoe moet het nu verder? Vakantieperikelen.

Het is weer eens vakantie... Het hele jaar door heb ik gezocht voor een opvang voor Floran tijdens de paar weken dat zijn school gesloten is. Dit jaar zou ik me niet laten vangen. Dit jaar geen stress en wantoestanden. Floran zou gewoon elders opgevangen worden, daar de nodige structuur krijgen en ju. In orde.

Maar deze mama kon het weer eens niet aan om haar zoontje zo vaak en zo veel te moeten missen. Ze had medelijden en wilde hem niet het gevoel geven dat hij afgeschoven werd. Dus, ze wilde het nog eens proberen. Nu zou het zeker beter gaan.

Wel. Niet dus.

De eerste week viel mee, het leek wat op een verlengd weekend. Met de occasionele uitschieters was het nog doenbaar. We deden natuurlijk ook de nodige uitjes, knutselpartijtjes en andere zoethoudertjes.
De tweede week gingen we met vakantie. Veel oorverdovend gegil en moeilijk gedrag. Volgens mijn echtgenoot is hij twee jaren van zijn leven kwijt van de stress :)
Maar we waren er even tussenuit. Dat vond ik al top.
De derde week echter, was er echt teveel aan. Floran pest zijn zus van zodra hij zijn ogen opendoet. Als ze zegt: "Oh, mag ik ook even op de computer meekijken naar dit filmpje?", lacht hij scheef en zet de computer helemaal uit. Op alles wat er gevraagd wordt, zowel door ons als door zus, wordt tegengesteld gereageerd. Als we zeggen "kom hier" loopt hij gibberend weg, als we vragen iets op te rapen doet hij het niet. Hij spreekt tegen, maakt ons uit voor "kiekekop" en "dommerik", slaat, krabt en knijpt zijn zus, doet bij alles wat we zeggen alsof hij ons een elleboogstoot gaat geven, gooit met spullen, zingt luid en gilt bijna animalistische geluiden bij opwinding of boosheid.

Vandaag was ik grotendeels alleen met hem. Hij was zo ontzettend lief. Hij vertelde me hoeveel hij van me hield en hoe fijn hij het met me vond. Hij zei ook dat hij zijn zus miste. Na de hele voormiddag super lief geweest te zijn begon hij een beetje moeilijk te doen. Maar ook dat viel mee.

Toen we namiddag echter zijn zus gingen halen was het hek weer van de dam. Hij sprak haar na, nam haar spullen af en werd extreem luid en boos als ze even stopte met spelen. Uiteindelijk heb ik hem moeten straffen. Geen boekje. Hij smeekte en zei dat hij het 'nooit meer zou doen' (een vaak gebruikt zinnetje), maar toen ik hem nog een kans gaf begon hij weer te prullen. Naar bed zonder boekje dus.
Ik kreeg hem haast niet meer opgetild. Gierend klampte hij zich vast aan de zetel. Daarna spartelde hij als een wilde in mijn armen en probeerde me te krabben en pijn te doen. Met veel moeite heb ik hem zo de trap op gedragen en in bed gelegd. Maar wat doe ik binnen een paar jaren, als ik hem niet meer op kan tillen? In het beg ging de tirade nog een hele tijd door terwijl ik krampachtig probeerde zijn kniestrekkers aan te doen zonder mijn geduld te verliezen. Hij gooide alles wat hij te pakken kreeg in het rond en probeerde me met zijn orthesen te stampen, maar ik kon zijn voeten goed inklemmen.
Daarna ging ik even buiten. Daar stond Frauke aan de slaapkamerdeur. Ze keek naar me en zei op een ernste toon: "mama.. soms ben je verdrietig als je bij Floran bent". Ik vertelde haar dat ze als ze vragen had over haar broer, dat ik er altijd voor haar zou zijn om ze te beantwoorden, maar ze is er nu nog wat jong voor.
Toen ik enkele minuten later vroeg of hij nu rustig was zei hij van niet. Ik ging toch bij hem zitten. Hij duwde me voortdurend weg, maar toen ik op wilde staan greep hij mijn gezicht met zijn beide handjes en smeekte .. "nee, blijf bij mij...".  Dit gebeurde meermaals..
Hij was weer eens volledig de controle over zijn emoties kwijt.
Na een tijdje bij hem gezeten te hebben heb ik hem nog eens verteld hoeveel ik van hem hou... van hier tot aan de sterren en terug... en hij zei dat hij van me hield van hier tot aan de tent en terug..

En toen zei hij... "mama... ik wou dat ik zus was.. ".

Mijn kleine lieve wilde ventje.. deze zin zegt alles. Ik begrijp het en ik hou van je.

3 opmerkingen:

  1. Vanbinnen wordt het stil! Er zijn geen woorden voor, maar alleen een intens gevoel van begrip en bewondering.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oneindig veel bewondering voor jou en jouw gezin. Een liefdevolle mama, papa en zus. Kirsten

    BeantwoordenVerwijderen