Nadat ik met weemoed afscheid heb genomen van mijn vroegere leven als bediende en dat bachelordiploma vaarwel gezegd heb ben ik met frisse moed aan een nieuwe bachelorstudie begonnen. Deze studie zou ons leven verbeteren en ik zou terug voltijds kunnen gaan werken... in het ONDERWIJS.
Na drie jaren hard labeur: mijn lerarennummer! Nu zou ik eindelijk terug in de maatschappij kunnen functioneren!
Of niet dan?
Er is in Limburg niet zoveel werk als kleuterleerkracht, maar in Brussel en Antwerpen staat men te springen om leerkrachten. Gezien de 'goede' uren van het onderwijs, zou ik het me misschien nog net kunnen veroorloven om tijdelijk daar aan de slag te gaan, tot na 12 maanden tewerkstelling mijn stempelgeld weer omhoog gekrikt wordt en ik weer in Limburg kan gaan zoeken.
Maar wil het toeval dat net als ik beslis in Brussel te gaan werken, David zijn werkuren voor de DERDE keer (8h, 10h, 9h/dag) veranderen, zodat ik weer niet weg kan.
Het is maar voor enkele weken, maar zulke dingen kunnen ook dan consequenties hebben.
De eerste keer dat zijn uren veranderden moest ik noodgedwongen stoppen met werken. Ik ben dit voorval nooit echt psychisch te boven gekomen.
Nu waren zijn werkuren goed en nu worden ze weer veranderd.
Zit ik weer vast!
Ik begrijp het niet goed. Het is alsof het niemand interesseert dat 'het werkvolk' thuis ook nog partners en kinderen heeft waar rekening mee gehouden moet worden. In ons geval is er ook nog eens Floran. Voor Floran is er geen reguliere opvang. En nu?
Ik weet niet wat ik nog verder kan doen... het leven met een kind met een handicap is voor ons en voor nog zovele anderen een een ernstige beperking. Vooral financieel is het een zware dobber, ongeacht het verhoogde kindergeld. Niets evenaard het loon van twee evenwaardig werkende partners, iets wat in deze maatschappij ook broodnodig is.
De staat zou hier iets aan moeten doen, ik voel me gevangen in een web van onmacht en ik ben zeker dat ik niet de enige ben.
Heel herkenbaar ,Uschi ! Ik vraag me af hoe andere ouders in onze situaties dit allemaal doen ! Ik kan na mijn 10 dagen familiaal verlof op een gans jaar ... beginnen aan mijn gewoon verlof, voor ziekenhuistoestanden met sharon ... en als mijn verlof dan ook daaraan gespendeerd is kan ik onbetaald verlof nemen ! En dan hebben we het niet over verlof, want dat heb ik dan nog niet gehad! Een week of langer ziekenhuis met je kind ... is geen verlof ! Je kan je in bochten drie dubbel keer draaien om alles al in orde te krijgen, zeker als er nog andere kinderen in het gezin zijn. En dan nog maar te zwijgen over het aantal weken dat er gewoon helemaal geen opvang is voor je kind ! Hoe doen andere mensen dit? Financieel niet gemakkelijk, en ookal werken zowel ik als mijn man, ik durf dit eerlijk toegeven ! Zelfs de verbouwingen aan ons huis die noodzakelijk zijn voor ons kind, krijgen we niet voor mekaar omdat wij het budget niet kunnen voorschieten, want je krijgt alleen nog subsidies als je zelf eerst hebt betaald ! ik vraag me af hoe anderen hiermee omgaan !
BeantwoordenVerwijderen