vrijdag 16 juni 2017

1.5 Jaar na de SDR-operatie

De laatste Floran Superman update na de check-up in Pellenberg:

Floran zijn benen zijn blijkbaar zo goed, dat de arts tegen hem zei: "Ga maar gewone sandalen kopen, want deze zijn te groot als je ook zonder spalken mag stappen."
Ook 's nachts moeten de kniestrekkers maar een uurtje aan en niet meer de hele nacht.
Dus de spullen die van pamperleeftijd tot nu gebruikt worden, mogen stilletjes aan afgebouwd worden.




Floran moet nu wel meer oefeningen doen om een ander stappatroon aan te leren (niet meer door de knieƫn buigend, hielen op de grond en voeten niet naar binnen draaien), anders is dit niet blijvend.

Ook bij het bezoek van de thuisbegeleiding werd er gesproken over een eventuele langzame terugkeer naar huis als, maar dan ook alleen als, het goed zou gaan in de vakantie en wij zijn verkeerde gedrag kunnen ombuigen, wat zeker niet simpel gaat zijn. En dat is 'onze' taak uiteraard, en niet die van Floran.

Toch moeten we niet vergeten dat Floran een zware rugzak met zich meedraagt.
Wat zit er allemaal in zijn rugzak en hoe komt die frustratie er soms uit pure onmacht en angst uit?



Ook daar gaan we aan werken. Hij heeft al ongelofelijk veel afgezien. Los van alle fysieke pijn is hij ook nog vaak van ons (en vooral mij als mama) gescheiden geweest, wat hem zeker getekend heeft. Maar zelf ben ik ook getekend door een onveilige hechting. Dat wordt dus een dubbele klus.
De eerste kleine stap die we gaan ondernemen is aan Floran (en mijn) hechtingspatroon werken. Samen uitstapjes met mama alleen, af en toe eens terug op de schoot nemen, wat schommelen... Floran hoort namelijk 'BIJ' dit gezin en is geen apart aanhangsel dat er af en toe even bij mag. Dat is echter wel het gevoel dat we hem onbewust gegeven hebben.

Onze eerste uitstap hebben we al gedaan. Mama en zoon samen naar 'de Stad' Hasselt. Rondkuieren, winkeltjes doen en iets gaan drinken. Wat was dat leuk.
Alles gaat wel een beetje trager op zo'n dag, en ook daar moet bustling mama zich bij neerleggen en leren te leven in het 'nu', en niet in wat nog allemaal zou moeten gebeuren na de uitstap. Gewoon.. wandelen en aanvaarden dat het is wat het is, zonder meer. Elkaar liefdevol ontmoeten op de trein der traagheid.


Zijn zelfvertrouwen gaan we proberen te vergroten door het geven van de juiste complimenten. Dat is ook niet moeilijk, hij heeft namelijk zoveel talenten! 
Ook dit is een erg vreemde situatie voor mij. Ik geef zelf trainingen aan leerkrachten, ouders en kinderen over talenten, de kracht van complimenten en wat dat allemaal met je zelfvertrouwen en weerbaarheid kan doen. Tegelijkertijd is dit zo moeilijk toe te passen als 'mama' zijnde. Het is anders. Ik ben thuis geen trainer. Hier ben ik gewoon 'mama'. Een mama die het soms moeilijk vindt om korter en consequenter te reageren op Floran, omdat ze alles onder de mantel der liefde wil bedekken en geen escalaties wil. Escalaties die echter nodig zijn, om het gedragspatroon van Floran, dat door alle onmacht, pijn en frustraties ontstaan is, te doorbreken.




Het klinkt allemaal een beetje utopisch en de realiteit zal zeker veel zwaarder en moeilijker zijn dan beschreven, maar... waar een wil is is een weg. Wij gaan ervoor en we doen het allemaal samen!

Ik dacht altijd dat deze situatie voor eeuwig zou blijven duren, maar.. blijkbaar is voor eeuwig niet voor altijd?

Mits onze juiste inspanningen uiteraard.

Onze harde werker... Wij zijn zo trots op hem. Hij is zoveel 'groter' dan wij.

1 opmerking: