dinsdag 4 december 2012

Voor een keertje geen CP: de eindigheid van het leven...

Vandaag was ik op bezoek bij mijn buren. Terwijl ik er was, kreeg mijn buurvrouw een sms van haar ex-collega en vriendin.
Ze waren vorige week nog samen uit gaan eten en haar vriendin had gezegd dat haar dochtertje (5) steeds klaagde van hoofdpijn. De mama vermoedde dat het om stress op school ging, maar liet haar toch onderzoeken.

Vandaag kwam het resultaat: een hersentumor!

Net toen ik bij mijn buurvrouw zat kwam de sms dat de dokters de tumor niet volledig konden verwijderen omdat hij vast zat aan de hersenstam, maar dat de mama niet moest wanhopen, want alle hoop was nog niet opgegeven en bestraling en chemo zou ook worden ingezet.

Maar wat als er geen hoop meer is...
Nog geen half uur later kwam haar volgende bericht... haar dochtertje zou nog maar een paar maanden te leven hebben.
.........................................................................................................................................................................................................................

Wat te zeggen... wat te doen... wat te voelen...
Een kleuterleven zo kort, nooit zoals wij gerookt, gedronken, slecht gegeten.. zelfs de kans ertoe nooit gehad...

Ik voel zo met de mama en met het meisje mee dat het me verscheurd. Het doet zo'n pijn en het is niet eens mijn kind. Maar het is een kind. Een kind met recht op leven, ontdekking en plezier dat nu een lange lijdensweg moet ondergaan, samen met haar ouders.

En ook al zegt men me dat er veel kinderen zijn met kanker, dat het heus niet de enige is en dat ik het me allemaal niet zo moet aantrekken, dat ik aan mijn eigen gezin moet denken en niet voortdurend moet wakker liggen omwille van het lijden van anderen helpt me niet het van me af te zetten.

Alles lijkt nu plots weer zo banaal. Kleine dingen waar mensen zich om opjagen en waar ik me ook voortdurend schuldig aan bevind zijn te belachelijk voor woorden. Sokken op de grond, een jas niet aan de kapstok... een leven.

Je kan je de vraag stellen wat erger is, een kind dat een leven lang gehandicapt is en waarvoor jij 100% zorg moet dragen of dit. Voor mij persoonlijk is het dit. Wat het kind dat een leven lang gehandicapt is heeft nog de liefde en zorg van zijn ouders, het geniet toch nog van levenskwaliteit. En wij, wij hebben het kind, dat we voor geen geld van de wereld willen afgeven.

Het lijden van elk kind grijpt me aan. Omdat kinderen zo onschuldig zijn, zo puur... ze verdienen een dergelijk lot niet, het is gewoon niet eerlijk!

En alles wat niet eerlijk is, daar rebelleer ik tegen. Soms zonder resultaat, zoals nu..

1 opmerking:

  1. da pakt mij ook uschi! bedankt om me nog eens te herinneren aan hoe goed wij het eigenlijk hebben! ellen

    BeantwoordenVerwijderen