zaterdag 21 september 2013

Floranneke mijn manneke...

Ik wéét dat het leven niet mild is voor jou. Je kan niet even snel rennen dan je leeftijdsgenootjes en je bent altijd de laatste, je kan niet zo snel spreken en krijgt er daardoor vaak geen speld tussen, als ze met je lachen kan jij je niet verdedigen... ach er zijn nog zoveel 'gewone' dingen die je het leven moeilijk maken.



Maar ondanks deze wetenschap en mijn empathie hiervoor, slaag ik er niet altijd in niet boos te worden als jij je 's avonds op mij afreageert. Je gilt, rent weg, slaat me en vertelt nonsens. Als ik geïrriteerd reageer, begin je ongecontroleerd te lachen... helemaal gevuld met zenuwen en angsten... dat wéét ik. Toch werkt het op mijn zenuwen. Toch kan ik niet steeds mijn eigen gevoelens wegcijferen. Mijn brein heeft zoveel kennis en mijn emoties overwinnen hoedanook mijn ratio. Wat kan ik hieraan doen?

Als ik je boos in bed gelegd heb en ik ga even met Frauke praten, brengt zij me terug met mijn voeten op de grond. "Mama, waarom was je boos op Floran?".. "Eh... omdat ik.. eh... niet goed kan verdragen dat hij.. eh.." stamel ik en meteen ruimen mijn emoties plaats voor mijn ratio. Dankbaar knuffel ik Frauke en blijf nog even bij haar zitten, om iets later Floran's kamer binnen te sluipen om hem nog een dikke pakkerd te geven.
Ik doe de deur open en hij begint weer zenuwachtig en raar te gibberen. Liefdevol stap ik op hem af en geef hem een dikke zoen. "Waarom?" vraagt hij. "Omdat ik heel veel van je hou, mijn lieve schat, van hier tot aan de maan en terug". Ik trek zijn muggennetje nog even recht en trek zijn deur achter me dicht.
Goedenacht, lieve jongen..
Ik wou dat ik sterker was..




3 opmerkingen:

  1. Ondanks het gevecht van emotie met ratio, wat doodnormaal en menselijk is, ben je een fantastische moeder met haar hart op de juiste plaats.. Je doet dat goed Usch X

    BeantwoordenVerwijderen