Het is al een hele tijd geleden dat ik nog een bericht op mijn blog geplaatst heb. De reden hiervan is een kleine miscommunicatie. Ik heb lang moeten nadenken over wat er nu juist misgelopen was, maar ik ben nu klaar om verder te gaan.
Alles wat ik op mijn blog publiceer, zijn mijn persoonlijke ervaringen met betrekking tot Floran en de kinderen met Cerebrale Parese die ik voor de samenstelling van mijn (foto)boek volg. De ouders van deze kinderen hebben mij ook allen hun toestemming gegeven om ze te volgen.
Een tijd geleden heb ik namelijk iets gepost dat door iemand verkeerd geïnterpreteerd werd (niet door de ouders van de kinderen uiteraard) en er werd me zelfs gevraagd mijn bericht van de blog te halen (wat ik na lang nadenken niet gedaan heb), maar intussen zijn volgens mij alle plooien gladgestreken.
Het bericht in kwestie heb ik talrijke malen herlezen en door andere mensen laten herlezen en ikzelf, noch de anderen die het hebben gelezen, zagen waar het misgelopen zou kunnen zijn.
Dat brengt mij tot het punt dat alles voor misinterpretatie vatbaar is. Zelfs als je probeert zo neutraal mogelijk te blijven kan iemand je boodschap verkeerd opnemen.
Ikzelf pleit voor een open communicatie. Een open communicatie waarbij alle partijen op een vriendschappelijke manier op de hoogte gebracht worden van zowel positieve punten als grieven en elke partij in zijn waarde gelaten en gerespecteerd wordt voor zijn eigen opinie. En vooral: interpreteer niet, 'luister' met een open houding.
Als je niet alles weet, ga je de dingen voor jezelf invullen en dit niet steeds waarheidsgetrouw. Als je met iets zit, praat erover. Stel vragen. Dat is de enige manier om tot een constructieve oplossing te komen. Een open communicatie gebaseerd op gelijkheid en respect, het is niet altijd gemakkelijk, maar het maakt het leven wel gemakkelijker!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten