Hoe intens en zwaar het ook steeds weer is, toch valt er ook zoveel moois te zien en te beleven.
Josef en Astrid Vervoort en hun medewerkers gaan echt tot het uiterste om de tijd die de kinderen en hun ouders hier spenderen, zo aangenaam mogelijk te maken.
Zo hadden ze op 26 december ervoor gezorgd, dat na de lange dag in therapie, de kinderen de Kerstman konden ontmoeten in de sprookjesachtig mooi versierde cafetaria. Elk kind kreeg zijn eigen zak met tal van leuke hebbedingetjes en de kinderen die niet durfden, mochten de Kerstman in hoogst eigen persoon aan hun tafeltje verwachten. Hij deed er dan alles voor om de kinderen (en mij ;)) een rustig en veilig gevoel te geven.
Ook Josef Vervoort zelf komt dagelijks langs en begroet iedereen persoonlijk. Het een geen 'baas' die de boel van veraf in het oog houdt. Neen, hij begeeft zich onder de mensen, knoopt gesprekken aan en vraagt aan de kinderen en ouders hoe het met hen gaat. Je kan ook werkelijk zien op de manier waarop hij de kinderen bejegent dat hij ze een warm hart toedraagt.
De rest van de week hebben de kinderen in de speelhal geravot, geknutseld, Uno en Mensch ergere dich nicht gespeeld.
En ja hoor, ons Frauke spreekt intussen al een aardig mondje Duits. Elk nadeel heb ze voordeel (of: jeder Nachteil hat auch einen Vorteil - grijns).
Maar niet enkel de kinderen hebben weer veel tijd met elkaar doorgebracht, ook wij ouders zitten heel vaak samen. Ouders komende van heinde en ver, met dezelfde zorgen en aspiraties. Dat allemaal zorgt voor een immense verbondenheid, zowel tussen de kinderen als de ouders.
Het afscheid viel dus weer zwaar voor de kinderen. Floran en zijn prachtige Melina moeten weer wachten tot de volgende vakantie om hun smachtende, platonische liefde terug te kunnen beleven en Frauke moet haar vriendschap met Sophie en Yaris ook even on hold zetten.
 |
| Traantjes.. |
Maar wat is er mooier dan uitkijken naar iets moois?!
Tot in de Carnavalvakantie, Atlantis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten