Het einde van het schooljaar.. alles is anders op school. Dan begint de vakantie. Veel kinderen verheugen zich erop want ze zijn lekker thuis.Voor Floran brengt de eerste dag van de vakantie: een bezoekje aan Pellenberg. Vonnis: opnieuw botox in combinatie met een hospitalisatie omwille van een intensieve revalidatie gedurende 1 maand (continu zonder ouders).
Daarenboven moet Floran gedurende de vakantie ook een tijdje naar school en dat is volgens hem helemaal niet leuk, daar zit hij bij de 'kleuters' en hij is geen kleuter meer (hij zit niet bij de kleuters maar het is de 'ruimte' van de kleuters, maar daar wil ie niet van weten).
Resultaat: geestelijke kortsluiting bij Floran. Floran's enige uitweg om aan al deze chaos te ontsnappen is 'computer'. Hij speelt op mama's laptop een nieuw gevonden taartenbakspelletje en alterneert met de geleende Ninendo van David's metekindje Lena. Maar oh.. dan wordt de geestelijke last toch te zwaar voor hem om te dragen en wordt hij stout. Mama en papa verbieden hem de volgende dag op mama's laptop te spelen.
De volgende dag staat Floran op en wil onmiddellijk op de laptop spelen. Mama zegt nope, straf. Hysterie al op de trap. Tranen, megaluid gegil en noem maar op. Nochtans mag hij nooit 's ochtends op de computer spelen, alleen in de late namiddag, maar zelfs die wetenschap mag niet meer baten.
Het wordt zo erg, dat mama hem op zijn kamer moet zetten. Er is niets meer mee aan te vangen, gillen, zijn zus plagen en pijn doen, met dingen gooien. Kamertje dus.
Iets later belt zijn nonk om het nintendospelletje terug te komen halen, hij moet namelijk ook met zijn jongste spruit naar het ziekenhuis en dan kan Lena zich bezig houden. Natuurlijk. kom maar halen. Floran dit bijbrengen ging beter dan verwacht. Gelukkig maar.
Als we op Frauke's kamp toekomen mag hij mee naar binnen om haar te brengen. Daar leg ik hem uit dat zijn school in de vakantie ook een soort speelkamp is. Daar is hij wel voor te vinden. Eens op zijn school aangekomen is per toeval zijn eigen juf Joke ook daar, daarenboven zijn er ook nog eens twee van zijn klasgenootjes.
Een van de begeleiders zegt dat hij best zijn Pooh terug afgeeft en in alle chaos in mijn hoofd vergeet ik te zeggen dat de psycholoog gezegd heeft dat hij iets van thuis nodig heeft om zijn angsten te bedwingen. Maar Flo protesteert niet. Oeffff, crisis averted.
Ik praat nog even met de juf en zie daar toch een beetje een verloren kijkend Florannetje staan. Onopvallend breekt mijn hart. Wat hou ik toch veel van mijn kleine bange, wilde, boze, lieve mannetje.
Straks dat van de psy toch nog eens vermelden..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten