Het was heerlijk zoveel bekende gezichten te zien. Voor Floran was het ook geweldig. Bijna iedereen die hij lief heeft was daar. Zijn oma en opa, tantes en nonkels, zijn lieve meter Evie, zijn buschauffeur, zijn juf, zijn kine van op school zowel als van in Pellenberg en zijn klas- en schoolgenootjes.
Daarbuiten was het heerlijk mijn jarenlang uit het oog verloren zus en een heleboel vrienden die ik al een eeuwigheid niet meer heb gezien te mogen begroeten, Frauke's meters, onze geweldige buren en uiteraard al onze lieve en enorm attente huisvrienden!
Voor mij persoonlijk was de topper de aanwezigheid van de CP-kinderen zelf, die allemaal straalden!
Mijn echtgenoot had een hartverwarmende verrassing voor me voorbereid, een prachtig gedicht met een bijbehorend schilderij. Oh zo mooi. Dank jullie allemaal voor jullie massale opkomst, jullie verbondenheid en jullie hartverwarmende steun!
Jullie aanwezigheid maakte een wereld van verschil!
Hier volgen enkele sfeerfoto's, getrokken door een voor mij geweldige fotograaf, namelijk René Borzée en door mijn vriendin, Nik Bosmans, ook zo'n beetje vergroeid met haar fototoestel, volledig zoals het hoort! Nogmaals: dank dank dank!
En dan een immens moment,
Kobaltblauwe wolken in een witte lucht,
Zwalpend op kolkjes.
Ik schilder nu mijn schip, mijn Armada,
blauw voor jou.
Binnen- en buitenkant,
in blinkende lak.
En mijn schip zou zijn
als een rots in de branding.
Als ik in een storm maar niet op de klippen loop,
tegen mezelf.
Ik geef mijn schip een anker,
dat breekbaar en broos, maar heel erg mooi is.
Een glazen anker,
en om het sterk te laten lijken,
blaas ik het kristalwit.
Het is om dicht tegen de boeg te houden,
dicht tegen het hart van het schip.
Waar het kan schitteren als de zon door de golvende kopjes schijnt,
of de maan straalt waar ze niet schijnen kan.
Fier, met de boeg omhoog,
varen we door zoete wateren vermengd met ijsschotsen,
en met zeilen gereven door storm en ontij.
Nooit het anker neerlatend,
enkel maar naar voren en soms eens van links en van rechts,
maar altijd verder, immer varend,
met af een toe een eiland,
om een schat te bewaren,
een schat die niemand vindt.
Ergens ligt ze verstopt,
in een Blauwe zone.
Het gedicht is niet gemakkelijk, maar de blauwe zone is .. onze parkeerplaats...
Voor de geïnteresseerden die er niet konden zijn, hier nog even mijn speech:
Welkom
allemaal,
Ik
ben heel blij dat jullie vandaag zo talrijk aanwezig zijn op deze
tentoonstelling.
Speechen
duren altijd te lang, maar ik wil toch kort een paar dingen zeggen.
Bijvoorbeeld
de reden
waarom ik het
thema Cerebrale Parese als onderwerp voor mijn fotografie genomen heb.
Wij hebben er allemaal een beeld van hoe het ideale gezin er uit zou
moeten zien. Maar wat, als het even anders loopt?
Een
gezin waarvan een van de leden met een handicap kampt, ondergaat een
ingrijpende verandering. Niets is nog gewoon en met momenten lijkt
alles onoverkomelijk moeilijk.
En
tegelijkertijd toont het ons een heel andere kant van het leven. Een kant, die
veel mensen nooit te zien krijgen. Het
is namelijk ook een mooie kant. Mensen vinden elkaar en geven elkaar steun
en kracht. Dit schept een bepaalde, ongekende verbondenheid.
Het doorzettingsvermogen, de liefde
en de verbondenheid die ik overal zag waar ik kwam, zetten mij aan tot het
maken van deze fotoreportage.
Dit is een tentoonstelling over jongeren die anders zijn, jongeren
die door hun handicap een lange weg afleggen en ik heb geprobeerd deze weg zo
goed mogelijk in beeld te brengen.
Dat is iets waar vaak niet bij stilgestaan wordt.
Al deze behandelingen streven naar 1 gemeenschappelijk doel, namelijk het
verbeteren van het motorisch welzijn van de kinderen.
Kinderen
en jonge mensen met CP moeten keihard
werken om te kunnen functioneren zoals ze doen. Niets is voor hen een
evidentie! Opstaan, naar het toilet gaan, hun tanden poetsen, zich aankleden,
de trap afgaan, soms zelfs gewoon rechtzitten... alles is hard labeur.
Van
het dragen van hulpmaterialen zoals orthesen, kniestrekkers en staplanken om hun spieren te rekken tot medische behandelingen zoals
botox-infiltraties, bottenkeringen, spierverleningen en rugzenuwoperaties,
haast niets gaat aan hen voorbij.
Maar
we mogen ook het psychisch welzijn
niet uit het oog verliezen. Al deze dingen behoren al bijna standaard tot het
leven van een CP-patiënt, maar het is soms ook wel hartverscheurend moeilijk,
zowel voor de ouders als voor de kinderen.
Doorheen
dit alles tonen de kinderen ons hoe het eigenlijk zou moeten. Ze doorstaan dit
alles met een door ons volwassenen ongekende bravoure, vaak toveren ze zelfs ook nog eens een glimlach op hun
gezicht. Doe het hen maar eens na.
Eigenlijk
zijn het kleine helden. Ik ben
onmetelijk trots op hen. Daarom wil ik hen en hun ouders bedanken omdat dat ik
zo dichtbij in hun leven mocht (en nog steeds mag) komen, zodat ik aan de
wereld kan tonen waar het eigenlijk om draait.
1. Milo (Anouk en Karel)
2. Sharon (Verena en Yve)
3. Lars (Ann en Rik), die spijtig genoeg niet hier kon zijn omwille
van zijn multilevel operatie
4.
Natalie
5.
Esther (en mama
Chris Bosquet)
6. Vincent (Elke en Sam)
7.
En last but not at all least: mijn allergrootste superheld,
onze eigen Floran Superman!
Dan
zijn er ook nog de kinderen die ik niet meer
heb kunnen volgen omwille van tijdsgebrek. Ook hen wil ik bedanken voor hun
bereidwilligheid tot medewerking aan dit project. Het heeft me veel
mogelijkheden gegeven.
Het
CP-team van het ziekenhuis van
Pellenberg wil ik ook bedanken. Zonder hen was me dit nooit gelukt. Niet
iedereen kan zomaar een botox-infiltratie
van dichtbij meemaken. In mijn verbeelding kreeg mijn zoon van die (toon)
spuiten met dikke naalden overal ingespoten, maar toen ik de minuscule naaldjes
in het echt zag, viel er toch een pak van mijn hart.
En
dan ook nog een woord van dank aan Sint-Gerardus,
als zij niet voor dit project hadden opengestaan, zou het veel moeilijker
geweest zijn.
Volgend
jaar komt er een grotere tentoonstelling
samen met een fotoboek uit omtrent het zelfde thema. Dan is het menens!
Maar voorlopig zou ik zeggen.. geniet nog van
de receptie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten