zondag 28 december 2014

Na acht lange jaren..

Na acht lange jaren is er iets fundamenteel veranderd in Floran.

Van kleinsaf tot onlangs mocht ik hem amper aanraken. Zelfs als kleine uk, als ik hem de trap afdroeg, sloeg hij niet eens zijn armpjes om mij heen. Ik herinner me nog dat ik vaak aan hem vroeg: "Ach Floran, neem mij toch eens vast, leg toch je armpjes rond mijn nek..", maar nee hoor. Als ik hem wilde knuffelen, duwde hij me weg en zei hij: "Blijf van me af" of "Laat me met rust".

En nu plots, na acht jaren, vraagt hij me al enkele dagen of ik met hem 'in de zetel wil gaan zitten om samen een film te kijken'. Floran? In de zetel zitten en een film kijken? Dat ligt helemaal niet in zijn aard. Daar heeft hij tijd noch geduld voor. Maar toch. Vanmorgen kroop dicht tegen me aan, legde zijn hoofd op mijn schouder, en terwijl wij daar zo knus bij elkaar lagen legde hij zijn hand op de mijne, kneep erin en zei: "Mama, ik hou écht van jou".
En zo hebben we tot net voor het einde van de lange film samen gelegen. Ik weet niet wie er meer genoot. Je zoon na acht lange jaren eindelijk voor het eerst écht in je armen kunnen houden, waarbij hij laat zien dat het gevoel van liefde wederzijds is, is haast onbeschrijfelijk.

Ik heb hem ook verteld hoe heerlijk ik het vind dat hij zijn emoties nu kan laten zien en dat ik onmetelijk trots op hem ben.

Ik had Floran zijn haren de dag ervoor blauw geverfd en mijn hele gezicht sloeg blauw uit, Smurfin was er niets tegen, maar dat was maar een kleine prijs die ik moest betalen voor zoveel grote liefde.

Floran mijn superman, you complete me!




1 opmerking: