Het heeft me heel wat studiejaren, hevige emoties en veel tranen gekost, maar nu, na 8.5 jaren turbulentie ben ik eindelijk waar ik moet zijn.
De verdieping in het vak 'zorg' en mijn postgraduaat 'talentontwikkeling' hebben mijn ogen geopend en gisteren had ik mijn ultimieme, maar eigenlijk toch oh zo simpele, AHA-Erlebniss.
Wij hebben Floran niet op internaat gezet omdat hij niet bij ons past. Wij hebben hem naar het internaat 'laten gaan', omdat wij niet goed bij hem passen. Wij doet het niet goed, niet hij. Hij doet alles prima. Hij is een perfecte, lieve, hardwerkende, getalenteerde jongen die gewoon veel regelmaat, structuur en duidelijkheid nodig heeft. David en ik daarentegen, en Frauke ook, zijn een zootje ongeregeld. Hoe we ook ons best doen, regelmaat en structuur is niet aan ons besteed en we zijn zo onduidelijk als het maar kan. Impulsiviteit en creativiteit zijn daarentegen alomtegenwoordig.
Ik vind het intussen helemaal niet meer zo dramatisch erg dat Floran op internaat zit en hij voelt er zich ook in zijn nopjes. Uiteraard missen wij hem en hij mist ons ook, maar dat hoort erbij en dat mag. Dat is de prijs die we allemaal betalen omdat we zo verschillend zijn.
Floran, David, Frauke en ik, wij zijn alle vier 'anders'. We zijn alle vier getalenteerd en elk op onze manier. En onze lieve Floran, man man, die jongen bulkt van het talent.
Zijn ruimtelijk inzicht, zijn visuele kracht, zijn tijdsbesef zijn niet te evenaren.
Met dank aan Tine Bos, Sabine Berghs, Griet Liebens, Herman van Esbroek en de vele anderen die met mij deze weg bewandeld hebben.
Jullie hebben mijn kleine wereld een heel stuk groter gemaakt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten