De Jeanne d'Arc van het onrecht

Wat valt er nu te zeggen over ouders van kinderen met een beperking?

Als men denkt dat ouders van kinderen met een beperking het niet gemakkelijk hebben, denkt men vaak uitsluitend aan het label 'handicap' als enige moeilijkheid. Maar de bekommernis om het kind met een beperking is maar het tipje van de ijsberg.

Laten we het nu even hebben over carrière. In hoeveel procent van de gevallen kunnen BEIDE OUDERS een fulltime carrière uitoefenen?
We zitten namelijk met een beperkte voorschoolse opvang, beperkte naschoolse opvang, talloze ziekenhuisbezoeken, onderzoeken en meer dan eens korte nachten.
Of men nu een succesvolle carrière en talloze diploma's heeft of niet, meestal is 1 van de 2 ouders genoodzaakt om een parttime job zoeken. Heel vaak is dat de vrouw des huizes, die dan gefrustreerd haar rol als zakenvrouw moet inruilen voor een rol als (eventueel deeltijds) verzorger.

Er wordt ook vaak geopteerd voor een herscholing. Vaak zijn de dames of heren in kwestie al in het bezit van een degelijk diploma, maar laat het nu net dat diploma zijn dat hen problemen geeft om deftig te functioneren op de arbeidsmarkt. Want hoe kan je om 08:00 h op je werk zijn, als het vroegste dat je kind opgevangen kan worden 08:00h is? En dan moet je je kind ook nog zelf brengen, want de schoolbus komt bij sommigen pas om 08:20h aan huis. En als de bus pas om 08:20h komt, hoe geraak je dan bijvoorbeeld om 08:30h op het werk? Of moet je dan helemaal naar het BUBAO rijden om ervoor te zorgen dat je kind om 08:00h op school is, zodat je dan met de wagen kan doorrijden naar je werk terwijl je een aanzienlijke afstand van de school woont?

En... wat met de broertjes en zusjes? Die moeten toch ook op school geraken? De groteren kunnen dan misschien wel met de fiets of bus, maar de kleintjes? Die moeten dus ook nog gebracht worden. Een heel gedoe, niet?

Los van het feit dat het vaak een noodgedwongen keuze was om deeltijds te gaan werken of terug te gaan studeren om zodoende toch nog te kunnen functioneren in deze supersonische maatschappij, die amper rekening houdt met onze problematiek, mogen we de financiële kant van de zaak niet uit het oog verliezen. Waar de meesten onder ons eerst van een degelijk inkomen genoten door samen uit te gaan werken en te genieten van een bloeiende carrière, wordt ons loon nu noodgedwongen zwaar omlaag getrokken. 

Als we ervoor kiezen om parttime te gaan werken, zitten we (voor een van de partners) met een halvering van het loon. Kiezen we voor een volledige zorg voor ons kind, krijgen we een luttele 200 EUR per maand uitgekeerd. Let wel: voor de rest van ons leven: JUICH. Zeker, want in deze tijd kunnen we daar met gemak van leven nietwaar. 

En als we ervoor opteren om terug te gaan studeren, zodat we terug een volwaardig lid van de werkende maatschappij kunnen worden (of dat willen we toch graag geloven), dan krijgen we in het beste geval wel vrijstelling van de RVA, maar het stempelgeld minderd hoedanook gradueel. Na een jaartje kan je dan van je vroegere mooie loon naar nog minder dan de helft zakken. Voor de jongeren onder ons zakt het een jaartje later naar een luttele 400 EUR. Haalbaar? *Niet*.

Persoonlijk zit ik in de herscholingssituatie. Hier volgt een overzicht van mijn belevenissen:

In 2006, het jaar van mijn bevalling van Floran, werd ik al een aantal jaren tewerkgesteld een bedrijf in Haasrode. Ik werkte voor de klantendienst in Duitsland en was (hoe banaal het ook mag klinken) best wel trots op mijn functie en inkomen.
Na de spectaculaire geboorte van Floran was ik vaak afwezig op het werk. Floran moest tal van onderzoeken en ziekenhuisopnames ondergaan en was daarbuiten ook nog eens heel vaak ziek. Ik nam dus heel vaak onbetaald verlof.

Mijn werkgever was ontzettend begripvol en gaf me een laptop om van thuis uit te werken. Op die manier voelde ik me toch nog een beetje nuttig en dat stelde ik ten zeerste op prijs. Enkelen van mijn collega's echter niet. Ze praatten steeds minder met me en na een tijdje, als ik weer eens afwezig was geweest door zenuwslopende, emotionele onderzoeken, kreeg ik van velen alleen nog beeld maar geen klank. Het feit dat ik thuis een kind met speciale zorgen en noden had en dat ik daardoor vaak een emotioneel wrak was behoorde voor hen allang tot de verleden tijd. Mijn collega's zagen enkel nog een medewerkster die vaak afwezig was en die ook nog eens een laptop van de firma ter beschikking had: een profiteur dus. Zij wilden dat ook, veel thuis zijn en van daaruit kunnen werken. Het feit dat dit voor mij geen gewenste situatie was, was voor hen van geen tel. Ik voelde me dus steeds slechter. Zowel op het werk als thuis kende ik alleen verdriet. Het was zo erg dat ik meer dan eens in tranen uitbarste op het werk. Dus: tijd om ander werk te zoeken.

In 2007 dacht ik de perfecte job gevonden te hebben. Bij een firma in Sint-Truiden. Een functie met een fancy naam, dichtbij huis en ook nog eens bijna even goed betaald als in Haasrode. Ik had onmiddellijk op mijn sollicitatiegesprek verteld dat ik een kind met een beperking had en ze maakten er zelfs geen probleem van.
Om 08:00h beginnen was nog steeds geen probleem, want ik had maar 1 zoon en die kon om 07:00h al naar de onthaalmoeder.
Een jaar later nam er echter een nieuw, gedreven persoon de leiding van de firma over en die was minder begripvol. Ik was intussen bevallen van mijn dochter en zat midden in mijn ouderschapsverlof. Ik had 1/5de zorgkrediet voor Floran aangevraagd omdat fulltime werken met een zorgenkind en een pasgeboren baby me toch wat veel werd. Net na mijn aanvraag om zorgkrediet op te nemen werd ik vriendelijk bedankt voor mijn geleverde diensten. En de mooie wet die opgesteld is, dat men mensen niet in hun ouderschapsverlof of tijdens zorgkrediet mag ontslaan is hoegenaamd niets waard. Waarom? Als de werkgever de term 'reorganisatie' of 'economische crisis' gebruikt staat vadertje staat met al zijn mooie beschermingswetten machteloos.

Weer problemen wat werk betreft omwille van mijn kind, wat nu?

Een nieuwe job,en snel. DE oplossing: In 2009:  een Boomkwekerij in Alken, net bij de deur. Heerlijk. De bedrijfsleider was begripvol en flexibel. In het begin moest hij die flexibiliteit uiteraard nog niet inzetten, want Floran en Frauke gingen nog naar de onthaalmoeder en die was al vroeg bereidt om mijn spruiten met liefde op te vangen. Maar baby Floran werd peuter Floran en peuter Floran werd kleuter Floran en kleuter Floran .. moest naar school!
Ik kon dus niet meer van 8 tot 17h werken en het werd van 8.30h tot 16.20h, want dat waren de schoolbusuren waar ik me aan moest houden.

Laat me jullie iets vertellen: vind maar eens een voorschoolse opvang voor een kind met een beperking. Om van voorschoolse opvang te 'mogen' genieten, moest ik eerst voor een comité van zeker 10 mensen verschijnen en uitleggen WAAROM ik zo nodig opvang moest. Wel, waarom moeten andere mensen opvang hebben voor hun kind? Zijn wij dan zo anders?
Na enkele weken werd de opvang toegestaan en ik verzekerde mijn werkgever dat ik binnen de kortste tijd weer op de standaard uren zou aanwezig zijn. Tot ik Floran voor opvang aangaf en er een wachttijd van twee jaren was. Dat kon ik ook weer gaan uitleggen.

Daarenboven had ik hier te kampen met vreselijke collega's. Vanaf de eerste dag kreeg ik als antwoord op al mijn vragen: "zoek het zelf uit", of "dat weet ik toch niet". Ik heb ooit eens het aantal keren dat ze dit gezegd hebben gedurende een bepaalde tijd genoteerd en het resultaat was indrukwekkend. Het leerproces op die firma verliep dan ook uiterst moeizaam.

Als ik met Floran naar het ziekenhuis was geweest voor onderzoeken of behandelingen vroeg niemand me hoe het geweest was. Ik kwam toe, zette me aan mijn bureautje (ik zat met mijn rug naar mijn collega's) en begon te werken. Vaak stiekem huilend. Mijn collega's gedroegen zich kort en brutaal tegen me en een van de twee kleineerde me systematisch. Elke middag ging ik huilend thuis eten. Ze betichten me zelfs van bedrog en zeiden dat ik mijn urenfiche vervalst had. Op een dag moest ik in de namiddag met Floran naar het ziekenhuis. Ik had me voorgenomen alle negatieve dingen die er tegen me gezegd werden op te schrijven. Het waren er veel en mijn hoofd stond op barsten. Toen ik daarenboven nog een fout maakte omdat ik niet voldoende uitleg had gekregen van mijn collega begon hij tegen me te roepen dat ik onbekwaam was. De werkgever durfde niet uit zijn bureau te komen en zijn echtgenote bedolf haar neus in haar papieren en zei niets, ondanks het feit dat ik al zo vaak gezegd had dat ik geen info kreeg en slecht behandeld werd.

In de namiddag belde de echtgenote van mijn werkgever. Ik dacht om hierover te praten. Ik kon op dat moment niet opnemen en kreeg toen een bericht.. het ging gewoon over het werk. Of ik niet morgen dit en dat kon doen. Niets over wat er gebeurd was. 's Avonds ging ik naar het werk en mijn pc hing vol met post-its waarom dingen stonden die ik moest doen die eigenlijk tot het takenpakket van mijn collega's behoorden. Dingen die ze me nooit wilden uitleggen. 

Ik besloot toen nooit meer terug te keren.

Wist ik wat de gevolgen daarvan op lange termijn nog zouden zijn. Men zei me namelijk dat als ik niet terug wilde komen om mijn opzeg uit te zitten, ze uiteraard ook niet bereid waren om een ontslagpremie te betalen. Maar in de plaats van te ondertekenen dat ik er vanaf zag, vroegen ze me een papier te ondertekenen waarop stond dat ik het bedrag ontvangen had. Ik heb het toen ondertekend omdat ik nooit meer naar die vreselijke plaats terug wilde. Het gevolg was wel dat ik drie maanden geen inkomen had en dat ik het jaar erop ook nog eens mijn vakantiegeld aan de RVA moest terug betalen. Daar had ik onrechtstreeks natuurlijk zelf voor gekozen.

Intussen was ik wel een studie als leerkracht begonnen in de hoop ooit  terug op de arbeidsmarkt te kunnen functioneren. Als leerkracht moeten je kinderen nooit lang in de voor- of naschoolse opvang en heb je tijdens de vakanties tijd om je kinderen op te vangen. Je werkt wel ook 's avonds, maar dat hoort er nu eenmaal bij.


Maar dan komen we weer bij heel bovengenoemde problematiek: financiën. Buiten het feit dat je je voortdurend zorgen moet maken om je kind met beperkingen, moet je je nu ook nog eens zorgen maken om je inkomsten. Daarenboven ga je 's avonds vaak naar de les, waardoor je er niet bent om je kinderen onder te stoppen of je echtgenoot aandacht te geven. Op je vrije dagen moet je taken maken en met de examens zit je urenlang achter je boeken gekluisterd. Dat alles omdat je als ouder van een kind met een beperking in de maatschappij niet volwaardig kan functioneren.

Sommige mensen opteren vrijwillig om niet te werken, anderen moeten noodgedwongen en met pijn in het hart afscheid nemen van hun werk en voelen zich nog maar half zo compleet als voordien.

En nu spreek ik alleen nog over onze situatie op de arbeidsmarkt, breek me de bek niet open over: op vakantie kunnen gaan.

Is er dan echt geen volwaardige plaats meer voor ons?

Ja, ik ben de Jeanne d'Arc van het onrecht, altijd al geweest, want wat juist is is juist en wat verkeerd is gewoonweg verkeerd. En dit? Dit is helemaal fout!