Dat was echter buiten het gedrag van Floran om gerekend. Die dacht er vandaag namelijk heel anders over.
Hij was een beetje verkouden en wat moe. Dat zorgde voor een hyperprikkelbare, weerbarstige kleine jongen.
Vandaag kon niemand iets goed doen in de ogen van Flo. Ook zijn kleine zus moest het ontgelden. En als hij in de time-out moest, was het een geschreeuw van jewelste. Stoeltjes en schoenen vlogen in het rond.
Bij oma en opa ging het wat beter, maar ook daar kon hij niet veel verdragen. Bij het minste werd hij boos of vloeiden er tranen.
En gedurende die hele tijd was er van mijn fitheid niets meer te bespeuren. Mijn goede humeur en intenties waren zoals sneeuw voor de zon verdwenen. Wat overgebleven is, is deze onmetelijke vermoeidheid.. Vermoeidheid en schuldgevoel.
Schuldgevoel omdat ik hem niet kan helpen zijn emoties te beheersen. Omdat ik weet, hoe het voelt als je extreem boos of verdrietig bent. Alleen dat het hem gewoon overkomt, zonder enige echte geldige reden. Schuldgevoel omdat zijn gedrag me boos maakt. Schuldgevoel omdat ik blij was dat hij eindelijk in zijn bed lag. Boosheid, schuldgevoel en onmetelijk veel liefde voor Floran, dat alles voel ik, en het wordt gevoed door onmacht.
En DAT is nu exact wat ik op school geleerd heb en nog niet in de praktijk kan toepassen. Herken en erken zijn gevoelens, maar laat je niet kwetsen. Wij hebben 1 gemeenschappelijk punt, Floran en ik, en dat is namelijk onze onmacht. Zijn onmacht owv het feit dat hij zijn emoties niet kan beheersen en mijn onmacht owv het feit dat ik zijn emoties niet kan indijken. Hierin komen wij elkaar tegemoet. En hoe moet het dan verder? In theorie: ik zet hem in de time-out en zet me erover, geen kwetsbaarheid. Erkenning en acceptatie van de situatie. In de praktijk ben ik nog niet zover. Het raakt me nog steeds. Maar ik werk eraan. Voor ons.
Gelukkig is morgen weer een nieuwe dag. Hopelijk is hij dan weer mijn kleine pientere jongen.
chapeau voor wat je allemaal verwezenlijkt.
BeantwoordenVerwijderenik vraag me af wat ik zou doen ik jouw plaats.
jouw onmacht is voelbaar tot in de puntjes van mijn teen en geeft me een brok in de keel.
goed van je dat je zo'n doorbijter bent, maar neem af en toe de tijd voor jezelf om uit te blazen. je bent maar een mens, uschi, met ook jezelf nog om voor te zorgen.