Vorige week kreeg ik telefoon van het internaat van Floran. Deze week zou er een lentefeest zijn en alle ouders, broers en zussen werden uitgenodigd om spelletjes te spelen en frietjes te komen eten. Super initiatief!
Gezien Floran echter nog maar pas op internaat zat, hoe zou hij reageren als we 's avonds naar huis zouden vertrekken met zijn zus, maar niet met hem?
Anderzijds konden we het ook niet maken om niet te gaan, want dan zou hij de enige zijn wiens ouders er niet zouden zijn.
Wilde het toeval ook nog eens dat Floran nu net voor het 'eerst' 'twee' keer in de week moest overnachten i.p.v. 1 keer.
Het zou alleszins niet gemakkelijk worden.
Toen we er aan kwamen werd Floran overmand door emoties. De eerste 10 minuten bleef hij hartverscheurend huilen in mijn armen terwijl hij me met alle kracht die hij in zijn smalle armpjes bezit vastklampte.
Daarna zag hij zijn vriendjes en ging het even beter.
Daarna kwam papa toe met zus.. zus die naar huis mocht, en hij niet.
Floran werd steeds stiller en bleker, tot hij op een gegeven moment zwijgend naast me zat. Ik vroeg of hij graag op mijn schoot wilde zitten en dat wilde hij graag.
Toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde begon hij te huilen. Hij smeekte me om mee naar huis te mogen en herhaalde de hele tijd "ik wil bij mama slapen, waarom mag ik niet naar huis, ik mis mama, waarom mag ik niet naar mama.."
Ik voelde me alsof er een rib uit mijn lijf gerukt werd. Je eigen kind dat smeekt om bij je te blijven toch achter laten omdat het beter is, voor hem en voor jezelf. Mijn kleine jongen van 8.. weg van mama en papa, in een vreemde omgeving en een vreemd bed.
Gelukkig zijn de mensen van het internaat ongelofelijk empatisch. Ze hebben Floran onder hun vleugels genomen en ons geholpen op een adequate manier afscheid te nemen, zodat hij ons immense verdriet niet zou zien.
Eenmaal uit het oog van Floran verdwenen ben ik in tranen uitgebarsten. Frauke vroeg aan papa waarom ik zo'n verdriet had. Papa zei dat het was omdat Floran niet mee naar huis kon. Toen zei Frauke: "Maar mama, ik ben er toch?" Ik vertelde haar dat ik haar had, maar dat ik twee kinderen had en niet een, en dat ik er maar eentje mee naar huis kon nemen. Ze zei toen: "Ah, je hebt mij en Floran en je mist Floran omdat hij er niet is." Ze begreep het...
Wat kan het leven godverdomme hard zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten