De dagen dat we stilstaan,
Van dromen dat we verder gaan,
Gemijmer van inwendig stijgerende,
briesende paarden.
Dromen over 'achter de horizon'
Deuren waar je nog nooit achter hebt gesneukt.
Soms hoop ik dat alles zo stil wordt,
Dat zelf de wind geen zuchtje meer laat,
Dat ik enkel jouw lieve stem nog hoor, lief kind.
Zo droom ik van het topje van een boom,
of het puntje van een berg,
waar we dan samen glimlachend op vertoeven.
Zo zonder zorgen,
Als het maar hoog is,
uitgestoken boven de dikke troebele mist,
Dat je alles ziet wat van jou kan zijn,
dat je alles ziet wat jij kan bereiken.
Strijk de plooien uit je rok, lieveling,
want we moeten verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten