Het lijkt haast utopisch en toch heeft de theorie van Dr Reuven Feuerstein aanhangers over de hele wereld. En het klinkt toch ook zo plausibel.
Maar als het brein echter daadwerkelijk modificeerbaar is, heb ik dan gefaald? Heb ik na acht jaren intensief proberen toch de handdoek in de ring gegooid?
Waarom stuur ik mijn zoon fulltime op internaat, zoals een door mensen slecht afgerichte hond naar een kennel gestuurd wordt, als ik zijn brein zou kunnen veranderen a.h.v. de juiste aanpak?
Dr Feuerstein geeft me het gevoel dat ik het opgegeven heb. Dat de leeromgeving die ik voor Floran gecreëerd heb in de verste verte niet volstaat en dat ik het veel beter had kunnen doen. Hij geeft me het gevoel dat ik alle geloof in Floran heb opgegeven, ook al weet ik beter.
Want wil het feit dat ik thuis Floran's grootste mediator ben ook zeggen dat ik ten alle tijde, van 's ochtends vroeg tot diep in de nacht, voor hem moet mediëren?
Ik heb ook nog een echtgenoot, dochter, dieren, huishouden, werk en studies. Ik ben niet altijd thuis en ter beschikking voor elke kleine nood van Flo. Noden die hij op elk moment van de dag heeft, en die vooral opduiken zodra ik uit zijn blikveld verdwijn of gewoon even niet met hem bezig ben. Floran is een kind zonder enige vorm van zelfsturing. Deze sturing verwacht hij van mij. Altijd en op elk moment van de dag.
Ik weet het niet..
Wat ik wél weet, is dat mijn lieve kleine jongen, mijn eerstgeborene, vanaf volgende week 5 nachten per week op internaat gaat. In overleg met allerhande instanties is iedereen tot de conclusie gekomen dat dit momenteel het beste is voor iedereen. Floran heeft structuur en voorspelbaarheid nodig, ik rust en stilte, zus bewegingsruimte zonder belemmering en David de mogelijkheid om spontane dingen te doen. Als we allen samen zijn krijgen Flo's hersenen kortsluiting, bijgevolg mijn grijze celletjes ook.
Floran heeft (volgens de laatste diagnose) geen autisme. Hij vertoont 'socio-emotionele bijzonderheden'.
Floran gaat in het internaat vinden wat hij nodig heeft.. en wij hier. Maar hij blijft mijn kind. Hij is een deel van mij. Toen ik net Frauke ging instoppen voelde ik het gemis. Het voelde aan alsof de pijn bijna letterlijk door mijn lichaam sneed. Zelfs bij het schrijven van het woord 'alsof' moest ik meteen denken aan de manier waarop mijn lieve Floran het uitspreekt.. "ik doe maar afos, je weet dat ik dat woord niet kan uitspreken hè mama."
"AFOS..."
Toen ik daarna de wasmanden ging leegmaken en zijn versgewassen kleine kleertjes in zijn sneeuwwitte kleerkast legde overmande me een afschuwelijke gedachte. Wie gaat ervoor zorgen dat zijn haartjes 's ochtends 'cool' zijn zoals hij het graag wil? Wie zoekt zijn meest geliefde t-shirt uit om aan te trekken naar school? Wie trekt zijn hip piratenbroekje aan?
En wie zal zijn zwemgerief klaarleggen als hij gaat zwemmen met school? Of elke dag iets lekkers meegeven?
Wie zal hem troosten als hij valt en hij heeft pijn?
Niet zijn mama... zoals het normaalgezien hoort.
Als ik deze dingen in beschouwing neem doet het pijn. Het doet godverdomme zo'n pijn. Wie doet er nu zijn kind weg omdat het 'het beste is voor alle partijen?'.
Ik mis Floran. Ik mis Floran tot in de kern van mijn ziel.
Als hij terug thuis is drijft hij me waarschijnlijk weer haast in de waanzin. En dan gaat hij weer op internaat en keert de rust terug. Samen met de ondraaglijke pijn.
Vandaag hebben Floran en ik van horloge gewisseld. Floran zei dat hij me miste als hij niet bij me is. Ik vertelde hem dat telkens als hij me mist hij naar mijn horloge moet kijken en dan zou ik bij hem zijn. En omgekeerd. Het mooie is dat het een glow-in-the-dark horloge is, dus als hij me 's nachts mist.. Ik vertelde hem ook dat ik altijd bij hem ben als hij dat wil, in zijn hartje, en dat hij ook voortdurend in het mijne zit.
Floran vroeg me of hij naar het internaat moest omdat hij 'stout' was. Nee jongen, je bent niet stout. Je bent de liefste jongen van de wereld en ik hou onmetelijk veel van jou.
Dr Feuerstein is onlangs overleden... ik vraag me nog steeds af wat hij nu is (niet was, want zijn methodiek leeft voor - long and prosperous zelfs), een goeroe of een kwakzalver. Ik vraag me af of hij Floran's cognitie had kunnen veranderen, moest hij nog in leven zijn.
Wonderdokters. Een fenomeen van alle tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten