Ik heb er nog geen zicht op in welke mate de therapie zal aanslaan, maar wat ik wél zie is dat de kinderen na een sessie van 1,5 uur al doodop zijn (en ze doen er drie per dag).
Terwijl ze kleuren en knutselen, werken hun jonge hersenen aan een supersonisch snel tempo en dat vergt al hun energie. 's Avonds komen ze glimlachend, maar volledig afgepeigerd uit de therapie.
Floran 'strompelt' letterlijk naar buiten, zo moe dat zijn benen zijn lichaam haast niet meer kunnen dragen. Hij wordt luidruchtiger en heeft een getormenteerde, boze frons op zijn gezicht. Frauke komt dan weer met een mooi paar wallen onder haar ogen naar buiten, overprikkeld door alles en iedereen. En wee je gebeente als je ook maar een grapje probeert te maken.
En we zijn zeker niet alleen. Mensen van heinde en ver komen om deze therapie te volgen. Je hoort de hele dag door alle talen, behalve Nederlands. Ze logeren een paar weken in de faciliteiten die Atlantis aanbiedt, om hun kinderen dit te gunnen.
Het raadsel van de cafetaria heb ik ook ontrafeld. Je kan er je eigen boterhammetjes eten als je wil, als je maar iets drinkt. Maar als de kinderen zo hard hun best doen, gun je hen ook wel een lekker middagmaaltje voor hun inzet, alvorens ze weer de speeltuin induiken!
Ikzelf heb besloten de therapie niet mee te volgen, hoe goed ze mij ook zou kunnen doen. Nu heb ik eindelijk de tijd om mijn fotoboek over Cerebraal Parese af te maken. Uitstel was dus eigenlijk geen afstel. En ik kan wat tijd steken in het finetunen van de Blij-met-Mij trainingen.
Ook start er binnenkort weer een nieuw schooljaar, en wie weet wat dat weer allemaal voor mij in petto heeft.
Voorbereid zijn is de boodschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten