Het afscheid was hartverscheurend. Het verdriet dat hij voelt is echt en diep. Zelf voel je het afscheid snijden tot op je bot. Het is een kil gevoel van onmacht dat je hele lichaam vanbinnen doet trillen. Voor je kind verbijt je het verdriet. Je verpinkt geen traan, lacht en zegt dat het leuk gaat zijn, dat hij allemaal leuke dingen gaat doen, dat het maar voor even is en dat hij zo terug thuis is. Maar je weet wel beter.. en hij eigenlijk ook.
Onlangs zei Floran in de auto: "Mama, ben ik gehandicapt?" Ik vroeg hem waarom hij dat dacht en hij zei: "Het staat hier op deze kaart. Floran, gehandicapt." Ik vroeg hem wat hij zelf daarvan vond. Hij zei dat hij gehandicapt was.
Floran is geen kleuter meer. Hij 'weet' al zoveel meer. Hij vraagt ook waarom 'hij' op internaat moet en zijn zus niet. Waarom hij niet gewoon met de bus kan thuiskomen, net zoals zij. Wat hij verkeerd heeft gedaan..
Leg het allemaal maar eens uit.
Toen hij drie jaar geleden voor het eerst op het internaat ging was de pijn hartverscheurend. Nu, drie jaar later, is er eigenlijk nog niets veranderd. Je kan het niet delen met je ouders, die zeggen dat het leven hard is. Je kan het niet delen met je vrienden, die zeggen dat het beter zo is voor iedereen, je kan het niet delen met je partner, die heeft ook zijn pijn.. en Floran? Die kan het ook niet delen, want iedereen zegt voortdurend tegen hem hoe leuk het toch is, dat hij dat mag doen.
Elk afscheid doet pijn, langs weerszijden. De dag op voorhand begint het te knagen, en het knagende gevoel blijft de hele volgende dag van 's ochtends vroeg tot diep in de nacht. Het lijkt wel een beetje alsof je langs binnenuit wordt opgegeten. De volgende dagen mindert het.. beetje bij beetje.. en in het weekend is het helemaal voorbij. Dan zijn we eindelijk weer samen. Tot zondagavond. Dan begint het weer helemaal opnieuw.
Afscheid. Het went nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten