Het eerste kind dat ik ben beginnen te volgen is Lars. Lars is 6 jaar en zit in het klasje van mijn zoontje Floran (5,5). Hij stapt zelfstandig met Leafsprings en werd ook gediagnostiseerd met CVI.
Alvorens mee te gaan naar Pellenberg, heb ik de ouders van Lars eens thuis uitgenodigd. Floran vond het reuzefijn dat zijn klasgenootje thuis was, dus we hebben elkaar intussen meermaals gezien, zowel bij hun thuis als bij ons.
Op 10/01/2012 was het dan zover. Lars zou zijn zoveelste botoxinfiltraties krijgen. Zoals gewoontegetrouw moesten ze er om 07h zijn en moest Lars nuchter zijn van de avond tevoren.
We hebben gewacht.. en gewacht... en gewacht... en ze zijn hem uiteindelijk voor de infiltraties komen halen om 12.15h!  Ik weet niet wat ik persoonlijk zou doen als ik zolang niet zou mogen eten noch drinken, maar ik denk niet dat ik zo flink zou zijn als alle kinderen die dit moeten ondergaan.
De ouders van Lars hadden me gezegd dat Lars steeds heel moeilijk uit zijn narcose kwam. Ik zag onmiddellijk een link naar mijn eigen zoon, die al een paar keer hysterisch ontwaakte na het toedienen van Dormicum. Dormicum is een gewoon siroopje dat ze de kinderen toedienen om een beetje rustig te worden alvorens ze onder narcose moeten. Een goede zaak voor sommigen natuurlijk. Maar verder heeft het hoegenaamd geen nut. Ik vertelde de ouders hoe Floran hierop reageerde. Daarop hebben we even met de verpleegster gesproken en die beaamde dat er een aantal kinderen deze reactie vertoonden. De ouders van ouders van Lars hebben toen besloten geen Dormicum te laten toedienen en.. hij reageerde gewoon toen hij uit zijn narcose ontwaakte. Zoiets kan vermoed ik alleen bij rustige kinderen.
Zelf ben ik maar gebleven tot in de pre-op. Lars was wat verdrietig en angstig en ik voelde me niet meer op mijn plaats bij zo een intiem gebeuren. De bedoeling is natuurlijk dat ik wel meega. Maar net zoals voor de ouders, is het voor mij ook een grote stap. Ik hoop dat ik steeds verder kan gaan. Net zoals bij de CP-patiënten geldt voor mij: met kleine stapjes steeds verder vooruit!
Lars was wat misselijk na de nacose en bleef in observatie. Uiteindelijk heeft men Lars nog tot 17.30h in het ziekenhuis gehouden. Wat een dag.